مقایسه رویکردهای حفاظت و نسبت آنها با خوانش و درک اثر هنری

در قرن نوزدهم میلادی، حفاظت به معنای حفظ حقیقت اثر و آشکارسازی آن و در دوره‌های بعد به معانی دیگری چون تسهیل‌کننده عمل خوانش، تعریف‌شد. حفاظت، در هریک از این تعاریف و معانی چه آشکارسازی و چه تسهیل عمل خوانش، به فهم و تفسیر اثر باز می‌گردد. توجه به جنبه‌های غیر مادی اثر در کنار جنبه‌های مادی باعث می‌شود تا درک معانی و خوانش آنها، جنبه‌های دیگر فهم و دریافت را روشن‌سازند. بنابر آنچه بیان‌شد، پرسش بنیادین پژوهش حاضر این است که چه رابطه‌ای میان رهیافت‌های فهم و دریافت اثر هنری و نظریات حفاظت وجود دارد. همچنین، آیا می‌توان گفت وظیفه حفاظت‌گر در لحظه حفاظت تفسیر اثر است و بر مبنای آن، مراحل بعدی حفاظت شکل می‌گیرد. بدین منظور در این پژوهش تلاش‌شده تا با بررسی نظریات حفاظت و رهیافت‌های هرمنوتیک و دریافت اثر، وجوه مشترک آنها بررسی‌شود. همچنین، نشان داده‌شود که لحظه حفاظت همان لحظه درک و شناخت اثر است و این معرفت به دست نمی‌آید مگر اینکه حفاظت‌گر همچون مفسر به تفسیر اثر بپردازد. تا آنجا که نظریه?پردازان حفاظت نیز از ابتدا تا?کنون اصول حفاظت را با رویکردهای تفسیری چون نیت هنرمند، اثر و مخاطب پایه‌ریزی کرده‌اند. براین اساس نگارندگان در مقاله پیش‌رو با بهره‌گیری از روش تحلیلی- استنباطی و استفاده از مستندات و مکتوبات نظریات و رهیافت‌های حفاظت، هرمنوتیک و نظریه دریافت را باهم مورد مقایسه و تطبیق قرار داده‌اند. افزون‌بر اینها وجوه مشابه آنها را نیز مشخص‌ نموده‌اند تا دریابند که حفاظت چه در تعاریف و چه در دیدگاه نظریه پردازانش، نیازمند رویکردی تفسیری است. اگرچه در بعضی نظریه‌ها وجهی چون نیت هنرمند شاخص شده‌است بااین همه، هرکدام از رویکردهای تفسیر لازم است؛ اما به تنهایی کافی نیست. چراکه هر اثر وجودی منحصر به فرد دارد و نیازمند تفسیری خاص است و نمی‌توان همه آثار را صرفاً براساس یک رویکرد حفظ‌کرد.