تاثیرات نقش آموزش معماری و پرورش معمار بر سیمای شهرهای تاریخی

معماری از نظر ذاتی دارای ابعاد مختلفی است که مهم‌ترین آنها ابعاد هنری و علمی آن است. در بُعد هنری آن، بعضاً معماری جایگاه خاص دارد. به‌نظر می‌رسد که دیدگاه فکری که آموزش در آن صورت می‌پذیرد و به‌تبع در ساختار یک نظام آموزشی خودبه‌خود آموزش معماری تحت تاثیر نوع نگاه به فرایند آموزش معماری که خود واجد معنی ناشی از بینش است، آشکار می‌شود. در مدرسه‌های معماری این سرزمین دو دیدگاه در آموزش معماری وجود دارد که به دانشجویان تدریس می‌شود: «دیدگاه سنتی» و «دیدگاه مدرن».دیدگاه سنتی: در این دیدگاه معماری هنر آفرینش است و ارتباط مستقیم با هستی‌شناسی دارد، آفرینشی زیبا لازمه وجود حقیقی است.دیدگاه مدرن: در این دیدگاه مفاهیم در فضای فکری تحت تاثیر خرد محض حاکم بر دنیای مدرن دچار دگرگونی شناختی شده است.در این مقاله سعی شده است از منظرهای مختلف نقش آموزش معماری در نظام‌های فکری مبتنی بر «سنت‌گرایی» و «مدرن‌گرایی» و پرورش معمار و تاثیرات آن بر سیمای شهرهای تاریخی مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. ضمناً روش تحقیق براساس استنتاج منطقی و مقایسه‌ای انتخاب و درنهایت نشان داده شد که در معماری سنتی برخلاف معماری مدرن، بین صورت و محتوا رابطه وجود دارد. بنابراین هدف هنر و معماری در تمدن‌های سنتی این است که انسان را متوجه معنی و عالم بالا کند، هواهای نفسانی را در وجود او کنترل کند و تمایل به کمال‌جویی را که از خصایص فطری انسان است، پرورش دهد. هم‌چنین، معماری از دیدگاه معماران مدرن نیز واجد بُعد هستی‌شناسی و دارای خاصیت تعالی‌گرایی است. معماری مدرن که نمی‌تواند با گذشته پیوند یابد، برای رفع این نقیصه به حال و آینده تکیه می‌کند. تکیه بر زمان حال یعنی «به‌روزبودن» و این پیروی از اصل «نوبودن» از اصول مدرنیته است.