وضعیت آموزش زبان اقلیت‌های دینی در مدارس آن‌ها در عصر پهلوی دوم (1357-1320ه.ش)

زبان یکی از مهم‌ترین عناصر تشکیل‌دهنده‌ی هویت به شمار می‌رود. اقلیت‌های جامعه‌ی ایران، ازجمله اقلیت‌های دینی، همواره در زمینه‌ی آموزش زبان خود با چالش‌ها و مشکلات متعددی روبه‌رو بوده‌اند. اقلیت‌های دینی رسمی ایران، یعنی مسیحیان، زرتشتیان و کلیمیان، در دوره‌ی رضاشاه در فضای گفتمان حاکم ملی‌گرایانه‌ی دولت نه تنها قادر نبودند به آموزش زبان‌ خود در مدارس‌ بپردازند، بلکه مدارس‌شان به تعطیلی نیز کشانده شد. با کناره‌گیری رضاشاه وضعیت آموزشی اقلیت‌های دینی به‌تدریج بهبود یافت، مدارس جدید تاسیس گردید و برنامه‌ی آموزشی آن‌ها دچار تغییرات اساسی شد. در این دوره اقلیت‌های دینی توانستند حقوق و امتیازهایی مبنی بر تدریس زبان خود در مدارس را در حد چند ساعت در کنار زبان فارسی که زبان رسمی کشور بود، به دست آورند. لذا مقاله حاضر درصدد است تا با روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر اسناد و مدارک آرشیوی به این سوال پاسخ دهد که وضعیت آموزش زبان اقلیت‌های دینی رسمی کشور در مدارس عصر پهلوی دوم چگونه بود؟

The Status of Religious Minorities’ Language Education in Schools in the Second Pahlavi Era (13201357 SH)

Abstract                                                                                                 Language is one of the most important elements of identity. Iran#039;s minorities, including religious minorities, were faced with numerous challenges in their language teaching. Recognized religious minorities in Iran, namely Christians, Zoroastrians and Jews, in Reza Shah’s era and in the dominant nationalistic discourse of the government were not able to teach their own language at schools and even their schools were forced to close. With Reza Shah’s abdication, the educational status of the religious minorities gradually improved. New schools were established and their educational programs underwent fundamental changes. During this period, religious minorities had the right and privilege to teach their own language at schools for a few hours besides Persian, the official language of the country. Therefore, using a descriptive analytical approach and relying on the archival documents, this study attempts to examine the situation of the religious minorities’ language teaching at schools during the second Pahlavi era.