بررسی و تحلیلی بر آداب و اخلاق شکار حیوانات در عصر صفویه

شکار حیوانات در عصر صفوی، به دلیل علاقه مفرط پادشاهان این سلسله، از اهمیت وافری برخوردار شد که رسوم، تشکیلات و آیین های درباری، مناصب و ابزار، آداب و ایام شکار و نیز بازتاب آن در ذوق و آثار هنری و احکام مذهبی و فقهی را شامل گردید که به نوعی فرهنگ، اخلاق و آداب شکار را به وجود آورد. پژوهش حاضر به روش تاریخی توصیفی تحلیلی و مبتنی بر منابع دست اول تاریخی، سفرنامه ها و نسخ خطی، با عطف به نظریات حوزه اخلاق محیط زیست و شکار، پیامدهای زیستی و انسانی آن را در روند تاریخ صفویان بررسی کرده است و به این سوالات می‌پردازد که انگیزه و فرآیند شکار در عصر صفوی چگونه بوده و مخاطرات آن بر محیط زیست و گونه های حیوانی ایران تا چه اندازه ای بوده است؟ یافته های این پژوهش نشان می دهد که پادشاهان صفویه شکار را علاوه بر منبع غذایی، شامل فراگیری فنون رزمی، تفریح،سرگرمی و بزم، تشخّص و مشروعیت یافتن و اقناع حس افتخارجویی و جاه طلبی می دانستند اما با رویکرد اخلاق «انسان محوری» در شکار و محیط زیست، و با در نظر گرفتن الگوبرداری حاکمان صفوی و بی توجهی به اعتدال در شکار و استمرار و انتقال این میراث به دوره های بعدی، پیامدها و تبعات مخرّبی را به وجود آوردند که باعث تلفات انسانی، خسارت های محیط زیستی درباره گونه هایی از حیوانات شد.

The Evalutin and assessment of environmental Ethics the hunting of animals in the Safavid era

As a result of the excessive interest of the Safavid kings in animal hunting in the safavid era, it was of great importance that the customs, the organization and the rules of the court, bylines and tools, hunting days and its reflections were included in taste and religious artwork and jurisprudential rulings which created a culture of ethics and hunting practices. The current research with a descriptiveanalytic approach and based on first order historical sources travelogues and manuscripts has turned to the views of environmental ethics and hunting, the biological and human consequences for the study of the safavid’s history and asks of the motivation and process of hunting in the safavid era and its risks to the environment and the extent of danger for different animal species of Iran. The findings of this essay indicate that safavid kings understood hunting in addition to a food source, as something that includes learning martial arts, entertainment ,fun and play, identity markers and legitimization and persuading a sense of pride and ambition albeit, with an anthropocentric ethical approach to hunting and the environment and taking into account the modeling of the safavid rulers and neglecting the moderation of hunting and its continuation and transfer as a heritage to subsequent periods, they created devastating consequences which caused human casualties, and environmental damage to species of animals.