سیاست‌های دولت‌های ایران در حل بحران دارو (1332 – 1320.ش)

اهمیت دارو در درمان بیماری‌های همه‌گیر بر کسی پوشیده نیست و حکومت‌ها نیز از آن آگاهی داشتند. لذا هر حکومتی، به منظور تامین دارو، با توجه به شرایط سیاسی و اقتصادی خود، سیاست‌هایی را اعمال می‌کرد. شرایط خاص سیاسی، اقتصادی و اجتماعی فاصله زمانی 1320 تا 1332ه.ش، همچون جنگ جهانی دوم و اشغال نظامی ایران، فقدان زیرساخت‌های بهداشتی و شیوع بیماری‌های همه‌گیر، عمر کوتاه دولت‌ها، کمبود بودجه‌های بهداشتی، بحران اقتصادی سال 1331، بر اهمیت بررسی اقدامات داروئی دولت‌های این زمان افزوده است. با توجه به این اهمیت، تاکنون هیچ پژوهشی در این مورد صورت نگرفته است. پژوهش حاضر سعی دارد تا با تکیه بر نشریات و با روش توصیفی تحلیلی به این سوالات پاسخ گوید: دولت‌ها در برابر گرانی، کمبود، احتکار و تقلب داروئی چه سیاست‌هایی را در پیش گرفتند؟ و تا چه حد در غلبه بر این دشواری‌ها کامیاب بودند؟ نتایج بدست آمده در این پژوهش نشان می‌دهد که دولت‌ها برای حل بحران دارو اقدامات زیر را انجام دادند: تاسیس اداره دارویی و اداره منع احتکار دارو، تشکیل بنگاه‌های دارویی، لغو انحصار دارو و عوارض گمرکی داروهای اختصاصی، نظارت بر ورود و تولید داروهای اختصاصی و داروخانه‌ها، توسعه بنگاه رازی و انستیتو پاستور ایران. این اقدامات که با وضع قوانین و اعمال مجازات‌هایی همراه بوده است مشکلات دارویی را حل نکرد و تنها تاثیرات آنی داشت.