رقابت های حزبی در تاریخ نگاری ناسیونالیستی مصر در 1952-1919م (مطالعه موردی: مقایسه سعد زغلول نوشته عقاد و مصطفی کامل نوشته رافعی)

به دنبال وفات سعد زغلول، یکی از رهبران ملی گرای مصر در 1927م، هواداران حزبی اش یادداشت-های بسیاری درباره او منتشر کردند. یکی از مهم ترین این آثار، کتاب سَعد زَغلول بود که به قلم محمود عباس عَقاد در 1936م، نوشته شد. در سال های 1939و 1941م، عبدالرحمن رافِعی، هوادار حزب وطنی زندگی نامه های مفصلی از دو رهبر دیگر ملی گرای مصر، مصطفی کامِل و محمد فَرید منتشر کرد. اگر چه این آثار تاریخ نگارانه در سال های مختلفی نوشته شدند، یک ویژگی مشترکی داشتند و آن ترسیم تصویری آرمانی از رهبران ناسیونالیست مصر بود. در این مقاله چگونگی و چراییِ این نوع تصویرسازی در پرتو فضای تاریخی مصر در این دوره بررسی می شود. روش این تحقیق، بر حسب شاخصه های تاریخ نگاری، فهم روابط مولفه های متون مورد بررسی با نویسندگان و بافت کلان سیاسی-فرهنگیِ مصر در بازه زمانی مورد نظر است. نتیجه نشان داد در فاصله 1952-1919م، رقابت های احزاب مصر در حوزه تاریخ نگاری، به ویژه تولید زندگی نامه رهبران ملی بروز یافت. هر یک از این احزاب، تلاش کردند رهبر حزب خود را به عنوان موسس جنبش ناسیونالیسم به تصویر بکشند و رهبران دیگر را در حاشیه حوادث نشان دهند.