شناخت بهتر بُرزویه طبیب بر اساس کلیله و دمنه

بُرزویه طبیب، یکی از بزرگترین متفکّران ایران باستان است؛ وی که به روزگار پادشاهی خسرو انوشیروان می زیسته نه تنها یکی از سرآمدان این عصر است، بلکه افکار و نظرات وی تا بعد از اسلام نیز الهام بخش متفکّرانی نظیر سهروردی بوده است. متفکّران و علما در هر دوره ای نمادی از وضعیت فکری و فرهنگی آن دوره به شمار می روند و به حّق افرادی نظیر بُرزویه، بُزرگمهر و پولس ایرانی نماد جامعه اواخر دوره ساسانی و به خصوص حکومت خسرو انوشیروان هستند. بنابراین شناخت افکار و آرا بُرزویه ما را در شناخت جامعه ایران در اواخر دوره ساسانی و نظریات حاکم بر این جامعه یاری می کند. اگر مقّدمه «کلیله و دمنه» را استثنا کنیم، می توان گفت اطلاعات ما در خصوص بُرزویه، بسیار اندک است و هر چه هست تقریباً به همین مقّدمه و «باب بُرزویه» برمی-گردد. گرچه پی بردن به افکار بُرزویه به سبب نبود منابع کافی، اندکی دشوار است، امّا در این مقاله، سعی شده تا بر اساس منابع دست اوّل و مقّدمه «کلیله و دمنه»، که یگانه منبع ارزشمند در باب آرای وی است، تحلیلی از تفکرات وی عرضه شود.