تاثیر بحران‌های طبیعی بر وضعیت روستاییان استان اصفهان در دورۀ پهلوی (1304-1357)

شرایط اقلیمی نامناسب و بحران‌های طبیعی از مهم‌ترین مخاطراتی است که زندگی روستاییان و موجودیت روستاها را در معرض تهدیدهای مختلف قرار می‌دهد. مرگ‌ومیر انسان‌ها و احشام، تخریب خانه‌ها و شبکۀ آب‌های زیرزمینی، ازبین‌رفتن محصولات و کمبود مواد غذایی، فقر، بیکاری و مهاجرت، نمونۀ این تهدیدها است. بررسی اسناد و گزارش‌های موجود از دورۀ پهلوی نشان می‌دهد از میان مخاطرات طبیعی در استان اصفهان، سه بحران خشکسالی، سیل و آفات گیاهی بیشترین تاثیر منفی را در روستاها داشته است. براین‌اساس، پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و بر پایۀ منابع کتابخانه‌ای و اسنادی به این سوال پاسخ می‌دهد که چرا روستاییان استان اصفهان دورۀ پهلوی در رویارویی با بحران‌های طبیعی، روستاها را ترک می‌کردند. هدف پژوهش، تحلیل آثار بحران‌های خشکسالی، سیل و آفات نباتی بر وضعیت روستاییان استان اصفهان در دورۀ پهلوی (1304-1357) است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد پیامدهای حوادث مزبور از جمله ناپایداری اقتصاد کشاورزی، بیکاری و فقر، بر زندگی روستاییان استان اصفهان در دورۀ پهلوی تاثیر نهاد. کمبود اعتبارات عمرانی روستایی و بخش کشاورزی، نبود نیروی انسانی متخصص در برنامه‌ریزی روستایی و آشنا با مدیریت بحران، تمرکزگرایی و فراهم‌نبودن فرصت شغلی در روستاها نیز اثرات زیان‌آور این عوامل را تقویت می‌کرد. درنتیجه روستاییان فقیر با توجه به ازدست‌دادن حداقل امکانات زندگی خویش، راه‌حلی جز مهاجرت نمی‌یافتند و این پدیده پیوسته روبه‌رشد بود. تمرکز بر یک موضوع اجتماعی در مقطعی از تاریخ گذشتۀ استان اصفهان با استفاده از اسناد نویافته و بررسی و تحلیل داده‌های موجود در این دسته از منابع، نشانگر نوآوری موضوع است.

the effect of natural crises on the condition of villagers in isfahan province during the pahlavi period 1925-1978

unsuitable climatic conditions and natural crises are among the most important dangers that expose the lives of villagers and the existence of villages to various threats. the death of humans and animals, destruction of houses and underground water network, loss of crops and lack of food, poverty, unemployment and migration are examples of these threats. examining the available documents and reports from the pahlavi period shows that among the natural hazards in isfahan province, drought, flood and plant pests had the most negative impact on the villages. based on this, the present research aims to answer this question with a descriptive-analytical method and based on the information obtained from library and documentary sources. why did the villagers of isfahan province leave the villages during the pahlavi period in the face of natural crises? the aim of  the research is to analyze the effects of drought, flood and plant pests on the condition of the villagers of isfahan province during the pahlavi period. the results of the research show that the consequences of the aforementioned events, including the instability of the agricultural economy, unemployment and poverty, greatly affected the lives of the villagers of isfahan province during the pahlavi period. the lack of rural construction credits and the agricultural sector, lack of specialized human resources in rural planning and informed with crisis management, the concentration and lack of employment opportunities in the villages also strengthened the harmful effects of these factors. as a result, poor villagers had no choice but to migrate due to the loss of minimum living facilities, and this phenomenon was constantly growing. focus on a social issue at a point in the past history of isfahan province using newly found documents and review and analyze the data available in this category of sources, it indicates the novelty of the subject.