تاریخ نویسی در ایران عصر صفوی (سالهای 1148ـ 1038هـ .ق.)؛ مراحل و گونه‌شناسی

تاریخ نویسی در ایران عصر صفوی، تحت تاثیر دگرگونیهای مذهبی و تحولات اندیشه ای و سیاسی این دوران، شاهد پیدایی و تکامل گونه نوینی از رویکرد به زمان و فنون نگارش تاریخ بود.چشمگیرترین ویژگی این تاریخ- نویسی،تداوم الگوها و قواعد پیشا صفوی از سویی و شکل گیری ساختار ویژه اندیشه و فنّ تاریخ نویسی صفوی از سوی دیگر بود.در این دوره، انواع تاریخ- نویسی ها همچنان انجام می-شدند و مورّخان بر بنیاد الگوهای پیشین کار ثبت رویدادها را ادامه می دادند.آنچه این دوره را از دیدگاه تاریخ نویسی واجد اهمیت می سازد،ورود تدریجی آموزه های شیعی در اندیشه مورّخ و بازتاب آن در متون تاریخی است.جهان شناسی و مضامین اعتقادی تشیع از آن پس، اساس اندیشه مورّخان شد و نگاه به تاریخ بر مبنای درک خاص سیاسی این عهد و نظریه ویژه تشیع به تقسیم بندی زمان، فراگیر شد.پژوهش کنونی می کوشد تا به گونه ای گذرا،پیدایش و تحوّل تاریخ نویسی در ایران عهد صفوی را بررسی کند.این موضوع با طرح دیدگاههای معاصر درباره تاریخ نویسی این دوره،مراحل آن و دسته بندی انواع متون تاریخی روزگار صفویان در سالهای1038تا1148 انجام می یابد.