دوگانگی روستا–شهر و سلطه گفتمان شهری؛ با نگاهی بر شعر کلاسیک فارسی

روستا و شهر دو شکل عمده سکونت و اجتماع انسانی‌اند که در ارتباط با یکدیگر قراردارند. این رابطه با نوعی دوگانگی همراه است که براساس دو عنصر تفاوت و تضاد تعریف می‌شود. دوگانگی و شکاف موجود که طی تاریخ شکل‌گرفته، باعث شده است تا جامعه شهری نگاهی از بالا به روستا و روستایی داشته باشد؛ به طوری که بازتاب این نگرش را در شعر فارسی می بینیم. حال ‌آنکه روستای ایرانی پیش از دوره سرمایه‌داری شکلی از خودکفایی داشت و در مقابل، وابستگی شهر به روستا بیشتر بود. بر همین اساس، مقاله حاضر به این مسئله می‌پردازد که واقعیت رابطه روستاشهر چه بوده و شعر کلاسیک فارسی چه نقشی در این میان ایفا کرده است؟ پاسخ به این پرسش، زمینه و ریشه‌های نگاه جامعه شهری را مشخص می‌کند؛ لذا شعر فارسی طی سده‌های متمادی بررسی و با توجه به ماهیّت گفتمانی موضوع از نظریه تحلیل گفتمان لکلائو و موف برای تحقیق استفاده شده است. حاصل آنکه دوگانگی روستا و شهر ریشه در دوره باستان دارد که درنتیجه گسترش شهر و تمرکز قدرت در آن پدید آمده است، اما ورود اسلام به‌عنوان دینی با تمایلات شهری سبب غلبه گفتمان شهری شد. این گفتمان برای تداوم برتری خود از ابزارهایی ازجمله شعر بهره برد و شعر در مواردی با بازنمایی روستا به تداوم سلطه گفتمان شهری یاری رساند.