نسبت ارامنه با سیاست‌های توسعه‌طلبی روسیه در قفقاز (از اواخر دولت صفوی تا عهدنامه ترکمانچای)
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
رشتیانی گودرز
|
|
منبع
|
پژوهشهاي علوم تاريخي - 1396 - دوره : 9 - شماره : 2 - صفحه:51 -70
|
|
چکیده
|
منطقه قفقاز در تاریخ ایران از دوره باستان از اهمیّت ویژه ای برخوردار بوده و در عمده تحولات روابط خارجی ایران نقش مهمی داشته است که با جدایی از ایران در 1243 ه.ق/ 1828م این اهمیّت برای دهه های آتی همچنان پابرجا ماند؛ گرچه شکل و صورت آن تغییر پیدا کرد. در مقاله حاضر نقش ارامنه قفقاز در موضوع گرایش به روسیه و جدایی از ایران در دوره بعد از صفویه تا عهدنامه ترکمانچای بررسی و به این پرسش اساسی پاسخ داده می شود که دیدگاه های علمی دو سده گذشته و دوران حاضر که پیوستن به روسیه تزاری را خواست عمومی و حداکثری جامعه ارمنی می دانند تا چه میزان با واقعیت تاریخی و منابع و اسناد مربوط همخوانی و سازگاری دارد؟ در پژوهش حاضر با بررسی اسناد و متون مربوط نشان داده می شود که این گرایش یک درخواست حداکثری نبوده و بخش های مهم و گسترده ای از کلیسای اصلی و بدنه جامعه ارمنی تمایلی برای پیوستن به روسیه نداشته اند و به دلایل مختلف سیاسی از جمله حمایت های سیاسی دولت های ایران از مسیحیان به ویژه در زمان تثبیت قدرت مرکزی، بیشتر ارامنه خواستار تداوم پیوستگی به جامعه ایرانی بوده اند.
|
|
کلیدواژه
|
ارامنه، ایران، صفویه، روسیه، عهدنامه ترکمانچای
|
|
آدرس
|
دانشگاه تهران, گروه تاریخ, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
rashtiani@ut.ac.ir
|
|
|
|
|
|
|