مطالعه تطبیقی وضعیت حقوقی «شناسایی و ارایه کاربرد جدید» در حقوق اختراعات

افزایش مدت امتیاز انحصاری اختراعات از طریق حمایت از شناسایی کاربردهای جدید برای اختراعات قبلی موضوع چالش برانگیزی است که به طور جدی در سال‌‌های اخیر از سوی کشورهای توسعه‌یافته مورد توجه قرار گرفته است. عدم موضعگیری قانونگذار ایران در قوانین مرتبط، اهمیت حقوقی موضوع را برای یک موضعگیری مناسب که سازگار با اصول اولیه حقوق اختراعات و تعهدات بین‌المللی باشد نمایان می‌‌کند. در مقاله حاضر وضعیت حقوقی شناسایی کاربردهای نوین با نگاهی تطبیقی و با هدف تعیین راهکار فراگیر در برخورد با این پدیده نوظهور ـ چه در نظام‌‌های موافق و چه مخالف ـ در سه سطح بین‌المللی (موافقتنامه تریپس)، منطقه‌ای (کنوانسیون ثبت اختراعات اروپا و پیمان آندیان) و حقوق داخلی کشورها مورد مطالعه قرار گرفته است. این مقاله نشان می‌‌دهد که اصول اولیه و مسلم حقوق اختراعات و تعهدات بین‌المللی مستلزم آن است که کاربردهای جدید ـ خواه در نظام‌‌های مخالف و خواه در نظام‌‌های موافق ـ باید در قالب «فرایند اختراعی» طرح گردند. در همین راستا، نظام‌‌های موافق باید از طریق توسیع و نظام‌‌های مخالف از طریق تضییق حدود تعریف قانونی «فرایند اختراعی»، حمایت پذیری ویا حمایت‌ناپذیری این گونه یافته‌ها را تحدید و تنظیم کنند.