نبرد فرم‌ها در کنوانسیون بیع‌ بین‌المللی کالا با مطالعه در حقوق ایران

امروزه گسترش رو به تزاید روابط تجاری در عرصه بین‌المللی و عدم امکان بررسی تمامی اجزا و شروط موجود در هر قرارداد، معامله‌کنندگان را ناگزیر از تهیه فرم‌های یکسانی کرده است که دربردارنده شروط و قیود قراردادی است. استفاده از فرم‌های مزبور زمانی ایجاد مشکل می‌کند که طرفین بدون توجه به تعارض شروط مندرج در فرم‌ها، قرارداد را اجرا کنند. در چنین وضعیتی این پرسش مطرح می‌شود که آیا می‌توان قرارداد را تشکیل‌ یافته قلمداد کرد؟ و در فرض مثبت‌ بودن پاسخ، قرارداد بر مبنای قیود و شروط کدام‌یک از فرم‌ها منعقد شده است؟ درخصوص این پدیده که به نبرد فرم‌ها معروف شده است کنوانسیون بیع‌ بین‌المللی کالا مقرره صریحی ندارد. مفسران هم در این باره که آیا می‌توان از مقررات آن حکم این مساله را استنباط کرد اتفاق نظر ندارند. در حقوق ایران نیز قانونگذار در این باره ساکت است. به نظر می‌رسد که با توجه به عدم پذیرش قبول مغایر به‌عنوان یک ایجاب جدید و متقابل و عدم تشکیل قرارداد، اصولاً بحث درباره‌ تعیین این که کدام‌یک از فرم‌ها مشخص‌کننده شروط حاکم بر قرارداد است موضوعاً منتفی است. بالطبع در این صورت روابط طرفین براساس قواعد عمومی قراردادهاراجع به معاملات فاسد قابل‌ تحلیل خواهد بود.