تعهدات و الزامات طرفین در قرارداد انتقال فناوری و تطبیق آن با حقوق ایران، کامن‌لا و برخی نظام‌های حقوقی دیگر

به دلیل ربط وثیق با هدف اصلی قرارداد انتقال فناوری، «تعهد به تحقق انتقال» یکی از مهم‌ترین تعهدات انتقال‌دهنده است. همچنین با بررسی قواعد عمومی قراردادها، تحلیل عرف معمول در بازار تجارت فناوری و برخی مقررات حقوق داخلی و چند کشور دیگر، چند نتیجه مهم دیگر آشکار شده است. نخست این‌که این تعهد محور تمام تعهدات انتقال‌دهنده در برابر انتقال‌گیرنده است. دوم این‌که تعهد مزبور از جمله شروط اصلیِ ضمنی و مفروض قرارداد است و به همین علت، تصریح به آن لزومی ندارد. سوم آن‌که به منظور تحقق این تعهد، تعهد مهم دیگری به نام وارانتی بر عهده انتقال‌دهنده قرار می‌گیرد. همچنین درمورد تعهد به وارانتی، نشان داده شد که تنها برخی از اجزای تعهد به وارانتی از مصادیق شرط ضمنی محسوب می‌شود و برخی دیگر باید به نحو صریح در قرارداد مورد توافق طرفین قرار گیرد. علاوه بر این، مطالعه حاضر نشان می‌دهد که تعهد اصلی متقابل انتقال‌‌گیرنده، تعهد به پرداخت مابه‌‌ازای تعهد به انتقال است. این تعهد به سه روش انجام می‌‌شـود. پرداخت مبلغی یکجا، پرداخت حـق‌الامتیاز و ترکیبی از این دو. ضمناً چنانچه در روش پرداخت، حق‌الامتیاز جاری پیش‌‌بینی شده باشد از این نظر که منافع انتقال‌‌دهنده را برای سالیان متمادی با درست کارکردن فناوری به نفع انتقال‌‌گیرنده گره می‌زند، برای انتقال‌‌گیرنده مناسب‌ترین روش خواهد بود. علاوه بر تعهدات فوق، تعهداتی مانند رعایت محرمانگی، محدودیت‌های سرزمینی، دفاع در برابر ادعای مالکیت نسبت به فناوری موضوع انتقال ویا نقض حقوق ناشی از آن از سوی اشخاص ثالث، همگی از تعهدات مهم قرارداد مذکورند؛ هرچند نمی‌توان آن‌ها را مصداق تعهدات اصلی و محوری این قرارداد توصیف کرد.