اجرای قرارهای منع دعوی: مطالعه تطبیقی در حقوق اتحادیه اروپا، فرانسه و ایران

 دادگاه‌های کشورهای کامن‌لویی برای مقابله با دادرسی موازی، قرار منع دعوا صادر می‌کنند. براساس چنین قراری، یکی از طرفین اختلاف، از اقامه یا پیگیری دعوای خود در دادگاه کشور دیگری منع می‌شود. کشورهای رومی‌ژرمنی  معتقدند اجرای چنین قراری در فرآیند دادرسی در کشورهایشان مداخله و حاکمیت ملی آنها را نقض می‌نماید. هدف این نوشتار بررسی رویکرد نظام‌های حقوقی اتحادیه اروپا، فرانسه و ایران در مواجهه با درخواست اجرای قرار منع دعواست. مقاله نشان می‌دهد مطابق حقوق اتحادیه اروپا، قرار منع صادره از کشور غیرعضو اتحادیه، در کشور عضو اتحادیه قابل اجراست؛ مشروط به اینکه چنین قراری مطابق حقوق ملی کشور عضو اتحادیه لازم‌الاجرا باشد و همچنین دادگاه کشور عضو، براساس مقررات اتحادیه اروپا صلاحیت رسیدگی به دعوی را نداشته باشد. حقوق فرانسه، اصولا قرارهای منع دعوی را لازم الاجرا نمی‌داند. البته چنانچه طرفین طبق توافق، صلاحیت رسیدگی را به دادگاه خارجی اعطا کنند، دادگاه‌های فرانسه قرارهای منع دعوی را اجرا و رسیدگی به دعوا را به نفع دادگاه خارجیِ منتخب طرفین، رد می‌نمایند. در مواردی که موضوع، در صلاحیت انحصاری دادگاه‌های فرانسه باشد، دادگاه‌های فرانسه ممکن است با صدور قرار منعِ قرار منع دعوی، برای مقابله با قرار منع دعوای صادره از دادگاه خارجی، واکنش نشان دهند. در حقوق ایران قرار منع دعوای صادره از محاکم خارجی، مشمول حکم ماده 169 قانون اجرای احکام مدنی نمی‌باشد. بنابراین، در حال حاضر راهکاری برای اجرای آن توسط دادگاه‌های ایرانی نیست. با این حال، مقاله مدعی است با توجه به مزایای اجرای قرار مزبور، فقدان راهکار مصرح قانونی، نباید مانع از اجرای آن باشد.

the enforcement of anti-suit injunctions: a ‎comparative ‎study in the eu, french, and iranian ‎law

one way of dealing with parallel litigation for the courts of common law countries is ‎to issue an antisuit injunction preventing one of the disputing parties from initiating or ‎continuing proceedings in the courts of another country. civil law countries believe that ‎this remedy interferes with the proceedings in their courts and violates their national ‎sovereignty. this study aims to examine the attitude of the eu, french, and iranian law ‎towards the enforcement of antisuit injunctions. the study contends that in the eu, an ‎antisuit injunction rendered by a third country is enforceable in an eu member state as ‎long as it accepts the enforcement of such an injunction under its national law and its ‎jurisdiction is not based on eu regulations. in french law, antisuit injunctions are ‎traditionally unenforceable. however, when parties agree to grant jurisdiction to a ‎foreign court, the french courts enforce such injunctions and dismiss the proceedings in ‎favor of the foreignselected court. on the other hand, when the french courts assert ‎exclusive jurisdiction to decide the dispute, they may react to an antisuit injunction by ‎issuing an antiantisuit injunction.  in iranian law, an antisuit injunction cannot be ‎enforced under article 169 of the enforcement of civil judgments code. as a result, ‎there is no mechanism for the enforcement of antisuit injunctions in iran. however, ‎due to the advantages of enforcing antisuit injunctions, the study contends that the lack ‎of a mechanism should not be an obstacle to the enforcement of antisuit injunctions in ‎iran.‎