طبیعت گزیده

در استخر عباس آباد بهشهر، دنبال چه باید بود؟ دریاچه ای در میانه جنگل و بر بالایکوه؛ با عمارتی در میان آب و باغی در کنار. چرا در میان جنگل درخت ها را بریده اند تا باغبسازند! و این برکه، در آن ارتفاع بر بالای دره ای عمیق و مشرف به خزر برای چیست؟امروز در باغ عباس آباد، درختان جنگلی روئیده و جز ته رنگی از محوطه سازی باغ وآب نماهای آن اثر دیگری از باغ نیست. در کناره دریاچه، دو برج آجری، که تاسیساتفشارشکن برای انتقال آب به آب نماها بوده اند، باقی است. بر بالای چشمه عمارت، کهبه جزیره می ماند، گیاهان هرز روئیده است. مهمترین جاذبه مدیری تشده برای مردمیکه برای گردش به کناره دریاچه می آیند، تخت، منقل و قایق هایی است که آب بازی وتفرج طبیعت را اصل شناخته است و به تاریخی که بر این مجموعه گذشته توجهی ندارد.چرا باید در میان جنگل باغ ساخت؟ این بنا در میان آب چه می کند؟ چرا در اینجا سدساخت هاند؟ تلاش سازندگان برای انتقال پرهزینه آب از بالادست به این نقطه برایچه بوده است؟ باغ دوم که در طرف دیگر دریاچه است چیست؟ این سوالات در برنامهگردشگری مجموعه تاریخی عباس آباد جایی ندارد.حکایت منظر عباس آباد، ستایش طبیعت گزیده است. برخلاف طبیعت گرایی شرق دور،که طبیعت و هرچه در آن است به همان صورت تقدیس میشود، طبیعت گرایی ایرانیانبه منظر گزیده تعلق خاطر دارد. عناصر گزیده از طبیعت، آب و گیاهان خاص، جوهرمنظر را می سازند. معنای فضا، قدسیت و زیبایی آن با حضور این عناصر به دست می آید.از این روست که در میان جنگل، ساخت یک باغ توجیه میشود. آب، شرط زیباییفضاست که با دشواری به اینجا آورده می شود. سد از موقعیت طبیعی زمین نتیجهمی شود و چشم هعمارت با پلی برای دسترسی به آن، حضور در میانۀ فضای قدسی استو رو به منظر هم جنس خود دارد؛ رابطه این دو از طریق ارتباط بصری به دست می آید.کانسپت معماری منظر مجموعه عباس آباد این چنین شکل گرفته است.عبا سآباد بهشهر یک منظر است. یک زندگی است که بقایای آن برجاست. میان جسمو جان این زندگی پیوندی برقرار بوده که از آن یک حقیقت، یک ماهیت و یک منظرمیساخته است. امروزه جان آن به دست فراموشی سپرده شده، اما از جسم آن آثاریباقی است که اگر به طور صحیح قرائت شود، جان آن قابل بازیافت است. یک هدفمهم گردشگری، درک تجربه های پیشینیان و فهم سرنوشت آنان است. برای این منظوربرنامه ریزان و مدیران باید شناخت صحیحی از موضوع داشته باشند تا بتوانند عناصرمعنادهنده به مکان را بازیابی و به گردشگران معرفی کنند. این خواسته زمانی محققمی شود که بدانیم هر «کلی » که روزگاری زندگی ویژه خود را داشته، یادگار انسانهاییاست که در تعامل با محیط و تاریخ پدید آمده است. این یادگار، منظر خوانده میشود وعبرت از تاریخ و طبیعت میسر نم یشود، مگر آنکه آنها را منظر بشناسیم و درصدد خوانشآن برآییم. گردشگری امروز برای ارتقای کیفیت محتاج چنین رویکردی است.تصویر گسترده استخر عبا سآباد با چشمه عمارت و قایقها، انتخاب هوشمند «نوراوحیدیان » است از منظری که علیرغم حکایت های بسیار، ناخوانده مانده و مردمان بههدایت مدیران، بی خبر از گوهری که در برابرشان است، سرگرم پدالوهای رنگین شده اند. سر‌دبیر