زیباشناسی فضای عمومی؛ هنر به مثابه ابزار

امروزه، خروج هنر از حوزه زیباشناسی، همگانی و حتی جهانی شده است. هنر، به هر صورتی که باشد، «ابزار» نمایش پروژه‌های توسعه شهری و سرزمینی شده و از طریق واردکردن هنرمندان در عرصه فرهنگ، به اجتماع نظم داده است. اگرچه هنر نقشی جذاب در جهت جلب خیل مردم و سرمایه‌گذاران ایفا می‌کند، اما در مقابل، سرزمین، شهر و فضای عمومی توسط هنر تغییر شکل می‌یابند، در ارتباط ملموس با هنر عمومی، زمینه‌ای یا «در محل»، حامل پیام زیباشناسانه می‌شوند و به این واسطه، ارتباط مخاطب را با فضای عمومی تغییر داده و با اعطای ابعادی فراتر از عملکرد صرف به آن، غنا می‌بخشند. همان‌گونه که هنر می‌تواند تغییر شکل دهد و اَشکال یا فضاسازی‌های جدید تولید کند، برگشت‌پذیری این فرآیند نیز می‌تواند این اطمینان را ایجاد می‌کند  که هر حوزه‌ای در ارتباط ملموس با هنر قرار گیرد، حامل پیام زیباشناسانه خواهد بود. این اصل تعامل که به فضای عمومی هم بسط داده می‌شود، مولد نمودهایی نو از شهر است که گسترش کارکردها و کاربری‌هایی محسوس‌تر را در سطح شهر به دنبال دارد.