راهبردهای ساماندهی قلمرو ایستگاه‌های مترو

شبکه مترو به‌عنوان بخشی از سیستم حمل‌و‌نقل شهری، مزایای زیادی نسبت به سایر سیستم‌های موجود دارد؛ از جمله سرعت، سهولت، ارزانی، ایمنی و برنامه زمانی. به طوری‌که مترو جاذب مسافرانی از اقشار متنوع و متفاوت از قبیل دانشجو، دانش‌آموز، کارمند، کارگر، کسبه و بازاریان تا مدیران، صاحبان صنایع، زنان خانه‌دار و سالمندان شده است. مترو به مثابه وسیله حمل‌و‌نقل موثر در کلان‌شهرها امکانات جدیدی را در اتصال نقاط مختلف شهر به یکدیگر مهیا می‌کند. ظهور مترو و سرعت ارتباط متقابل نقاط شهری، ماهیت جدیدی به شهر می‌بخشد که ساختار و عملکرد و شخصیت شهر را به شدت تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. با اینکه مترو در کشور ما، پدیده جدید شهری است اما بسیاری از مسایل مربوط به ایستگاه‌های آن هنوز ناشناخته باقی مانده و تاثیرات مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، حمل‌و‌نقل و... آنها چندان روشن نیست. ظهور نقاط پرتردد و جدید در بافت شهر به ‌عنوان ایستگاه‌های مترو که مرکز تجمع و انتقال جمعیت به داخل و خارج ایستگاه است، مسایل موضعی مشابه و مختلفی را پدید می‌آورد که مدیریت آنها با نگرش نیازمند اندیشه و رویه تعریف شده‌ و مبتنی بر برنامه است. بر همین مبنا در سال 1381 مطالعه قابل تاملی در «پژوهشکده نظر» صورت گرفت که رویه‌ها و راهبردهای خاصی را در مواجهه با ایستگاه‌های مترو طرح کرده بود. در انجام این پروژه یک گروه متخصص شامل اساتید دانشگاه و متخصصان حرفه‌ای همکاری داشته‌اند.