پارک شهری در گذار: تحول رویکرد بصری به اکولوژیک در طراحی پارک‌های شهری

پارک شهری به عنوان بخشی از زیرساخت طبیعی و مولفه‌ای تاثیرگذار در سیمای شهر، محل ارتباط انسان شهرنشین و طبیعت است؛ انسانی که با توسعه سریع پیشرفت های صنعتی و تکنولوژیکی با طبیعت بیگانه شده است. به این ترتیب مفهوم پارک در شهرهای معاصر اهمیت بیشتری یافته و با توجه به نیازهای روانی و اجتماعی جدید افراد، برنامه ریزی پارک‌های اکولوژیکی جهت احیای اکوسیستم های فراموش شده شهر، امری ضروری به نظر می‌رسد. پارک اکولوژیکی موضوع جدیدی در ارتباط انسان معاصر شهری با محیط زیست پیرامونش، مطرح می‌کند. این نوشتار درصدد پاسخ به جایگاه این گونه پارک‌ها در بازتولید هویت طبیعی‌ـ فرهنگی مکان است. چنین نقشی به عنوان ترکیبی از منظر طبیعی و منظر فرهنگی، زمینه پیوند میراث طبیعی به میراث غیر ملموس یعنی فرهنگ را فراهم م یآورد که این امر موجب استقبال پیوسته مخاطبان و موجد پایداری آن در طول زمان می‌شود.