رویکرد نو در احیای نواحی دفن زباله

عصر صنعت با خود فرهنگ مصرف‌گرایی را به همراه دارد که تنها با اتمام زندگی بشر روی زمین به پایان می‌رسد. بشر امروزی به طور دایم کالا و فضا را مصرف می‌کند، دور می‌اندازد و سپس با عواقب نامطلوب که یکی از آنها ایجاد سایت‌های دفن زباله است مواجه می‌شود. نتیجه این رویارویی، تلاش بشر به احیای سایت‌های متروک، مهجور و مصرف شده‌ای است که جزیی از شهرها هستند. راه حل معمول و رایج برای پنهان‌کردن سایت‌های دفن زباله بدون احیای آنها قابل قبول نیست. احیای این سایت‌ها و رویارویی با آنها و ارایه راه‌حل‌هایی برای کاهش آسیب‌هایی که به موجب آلودگی‌های زیست‌محیطی و بصری آنها بر شهرها تحمیل می‌شود، در دهه‌های اخیر بسیار مورد توجه واقع شده است. بررسی مفهوم بهیافت به عنوان مفهومی نوین در زمینه مصرف‌گرایی و محیط زیست، ضمن شناخت ویژگی‌های سایت‌های دفن زباله و نخاله ، برخورد معماری منظر با این پدیده را بررسی و الگویی منظرین و متناسب با ماهیت و زمینه آن را معرفی سازد؛ چراکه مفهوم بهیافت، جوهره هنر را عاملی می‌داند که باعث ارتقای کیفی کالاها و فضاهای مصرف‌شده می‌شود. در این میان معماری منظر به عنوان یک دیسیپلین و به واسطه ارتباطی که با انواع هنر برقرار می‌کند، رویکردی متفاوت به احیای این سایت‌ها دارد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهد رویکرد منظرین به احیای سایت‌های دفن زباله، علاوه بر در نظر‌گرفتن جنبه‌های زیست‌محیطی، بر جنبه‌های ذهنی تاکید دارد و می‌تواند با حفظ پیشینه، ویژگی‌های مفهومی این سایت‌ها را برجسته و با بهره‌گیری از تکنیک‌های هنری، مخاطب را در مورد مسایل زیست‌محیطی آگاه ‌کند.