تجربه تدوین ضوابط نمای ساختمانی در منطقه 17 تهران

یکی از مشکلات بنیادی شهرهای ایران، مسیله هویت شهر است. امروز علی‌رغم گسترش و توسعه شهرها، سیمای آنها ناخوانا، فاقد شخصیت شهری و مولد انواع بحران‏ها است. شهر بدون هویت، قدرت خود را در هدایت ناخودآگاه جمعی شهروندان از دست می‏دهد.نمای ساختمان‏ها به عنوان یکی از اجزای تشکیل‏دهنده سیما و منظر شهر، دارای نمادها و نشانه‏های تعیین‏کننده‏ هویتی است که از عواملی چون اقلیم، فرهنگ، تاریخ و اقتصاد تاثیر می‏پذیرد. در سال‎های اخیر برای احیای هویت معماری اسلامی ـ ایرانی اقداماتی چون الگوسازی در بافت‏های فرسوده، تدوین ضوابط طراحی نما و برگزاری مسابقات طراحی صورت گرفته که از نتایج آنها قبول سهم مشترک حوزه عمومی و خصوصی بر نما است، اما افراط و تفریط در تعیین میزان نقش‏آفرینی این دو حوزه همچنان ادامه دارد. با هدف تسهیل امر نوسازی، مشوق‌هایی را در نظر می‌گیرد که منجر به خلق جداره‌های نامطلوب شده و یا اغماض در رعایت برخی قوانین حین مرور پایان‌کار بیش‌تر با ملاحظات اقتصاد پایین ساکنان مصداق کوتاهی در دفاع از حق عمومی استدر این نوشتار با بیان تجربه نوسازی بافت‏های فرسوده منطقه 17 تهران و آسیب‌شناسی نماهای جدید ساختمانی، لزوم ورود متخصصان و تقویت نقش حوزه عمومی در هدایت هویت نماها گوشزد می‏شود. یکی از سیاست‏های اصلی سازمان نوسازی، افزایش مشارکت مردمی است. سپردن امر نوسازی به بخش مردمی آن را به جریانی پویا و پایدار تبدیل می‌کند؛ اما در غیاب کار کارشناسی، آموزش‏های مردمی و ضوابط راه‏گشا، نماهای جدید آینه‏ تمام‌نمای معضلات فرهنگی و هویتی ساکنان آن خواهد بود.