|
|
بعد فراموش شده
|
|
|
|
|
نویسنده
|
منصوری مریمالسادات
|
منبع
|
منظر - 1392 - دوره : 5 - شماره : 24 - صفحه:32 -35
|
|
|
چکیده
|
انسانگرایی یا اومانیسم دیدگاهی است که اولویت و اهمیت را به انسان میدهد. پیدایش این واژه در محافل علمی جهان به دوره رنسانس، زمانیکه مردم از سو استفاده کلیسا از جایگاه آسمانی و الهی، آگاه و برای باز پس گرفتن حقوق خود مدعی شدند، باز میگردد. در آن زمان، انسانگرایی مفهومی خداستیز پیدا کرد و به نفی چیزهایی پرداخت که به منافع انسان ضربه میزد. در اواسط قرن بیستم، انسانگرایی با انتقاد از رویکردهای معماری مدرن که دوگانه انسان ـ طبیعت را نادیده میگرفت، وارد عرصه شهر و معماری شد تا آنجا که در رشتههای نوظهور مانند منظر، ادراک انسان از محیط به محور اصلی طراحی بدل شد. فضای جمعی از مولفههای اصلی منظر شهری است که به دلیل وابستگی حداکثری آن به حضور انسان، نگاه انسانگرا در ساماندهی آن، از سایر جنبهها پیشی میگیرد. این مقاله درصدد است با بررسی جایگاه نظریه انسانگرایی در نهضتهای مختلف فکری، سیاستهای مدیریت شهری تهران را پس از انقلاب اسلامی نسبت به فضای جمعی ارزیابی کند.
|
کلیدواژه
|
فضای جمعی ,انسانگرایی ,تهران ,سرمایهداری ,حکومتمحوری ,اسلام ,Public Space ,Humanism ,Tehran ,Capitalism ,Governmentalism ,Islamic Theory
|
آدرس
|
پژوهشگر دکتری معماری منظر، دانشگاه پاریس غرب، فرانسه., ایران
|
پست الکترونیکی
|
maryamansouri@gmail.com
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Authors
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|