به سوی خیابان‌های انقلابی؟

خیابان‌های تهران بی‌شک از موثرترین عناصر شهری در تاریخ معاصر ایران طی وقوع انقلاب اسلامی در نیمه قرن چهاردهم شمسی است؛ چه قبل از آن که پرکشش‌ترین مکان‌ عمومی برای حضور جوانان در صحنه‌های انقلاب بود و چه پس از آن که تغییر نگاه ایدیولوژیک کشور، دیدگاه مدیریت شهری به خیابان را نیز متحول نمود :« آن حاشیه‏های اطراف تهران، آن زاغه‏نشین‏ها و آن چادرنشین‏های اطراف تهران بیشتر مورد نظر باشند تا قسمت شمال شهر؛ توجه به این قشر مستضعف از توجه بر قشر مرفه بیشتر باشد» (امام خمینی، ???? : ???). عمق این تغییرات تا حدی است که در بیرون، ناکامی‌های حاصل از ضعف مدیریت شهری به پای دیدگاه ایدیولوژیک نظام نوشته می‌شود؛ در داخل نیز موفقیت چشم‌گیری برای دستیابی به آرمانشهر انقلابی به دست نیامده است و خیابان در ام‌القرای اسلام یعنی تهران1، سهم بسزایی در احساس عدم مطلوبیت از شهر بر عهده دارد.این مقاله در صدد است با بررسی رویکردهای مدیریت شهری تهران طی چهار دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، سیاست‌های مختلف ساماندهی خیابان را مورد تحلیل قرار دهد و منظر خیابان‌های تهرانِ پس از انقلاب را قرایت کند