پاستورالیسم، طبیعت بکر در مقابل طبیعت مصنوع

منظر عمودی1عبارتی است نو که مانند بسیاری از مباحث جدید دارای دو وجه تجاری و علمی است. بخش تجاری آن به لایه‌های سطحی طراحی داخلی و معماری دلالت دارد که به استفاده از گیاه در لایه بصری محدود است و در لایه‌های عمیق‌تر زاییده تفکری نوین و پیونددهنده حوزه‌های مشترک معماری، معماری منظر و طراحی شهری است. شماره 3 مجله architectural design سال 2013 که با عنوان پاستورالیسم نو2 منتشر شده از این تفکر نوین می‌گوید که درصدد اصلاح وضعیت شهرهای امروز به کمک منظر است. پاستورالیسم به دنبال برقرارکردن اتصال دوباره شهرها با عناصر طبیعیِ زمینه‌ آن است. این رویکرد در تلاش برای درک طبیعتی است که روزی بستر زندگی شهری و انسانی بوده ولی امروز رشد بی‌رویه شهرها سبب گسست عمیق شهر از طبیعت و در پی آن جدایی انسان از ریشه‌های خود شده ‌است. تفاوت میان پاستورالیسم با رویکردهایی که به نوعی سعی در بازگرداندن طبیعت به شهر دارند، در نوع برخورد با وضع موجود شهرهاست. طبیعت‌گرایان با بازسازی بخش‌هایی از طبیعت در میان شهر، پیوند میان شهر و طبیعت را برقرار می‌کنند. در رویکرد حاکم بر طبیعت‌گرایی متعارف، وجه مادی و عینی طبیعت که در اثر رشد مصرف‌گرایی در حال نابودی است، مورد توجه قرار می‌گیرد و تلاش می‌شود از طریق افزایش کمیت طبیعت، کمبود آن جبران شود. حال آنکه در پاستورالیسم از پتانسیل‌های معماری و اجزای آن برای بازگرداندن طبیعت استفاده می‌شود. در این رویکرد، طبیعت به عنوان کیفیت مورد نیاز رشد انسان مورد توجه قرار می‌گیرد و تنها جنبه‌های کمی آن تامین‌کننده خواست و نیاز انسان شناخته نمی‌شود.