برداشت صحیح از پیشینه‌های معماری منظر برای تولید دانش

برداشت از پیشینۀ‌ طرح‌ها در حوزۀ معماری به‌عنوان امری رایج، از یک‌سو دچار تابوی «تقلیدی بودن»، و از سوی دیگر دچار اتهام «بدعت‌گذاری» است. در این زمینه تاکنون به سه مسئلۀ «استخراج دانش کاربردی از پیشینه‌ها»، «تعریف برداشت صحیح از پیشینه‌ها» و «ابهام‌زدایی از تفاوت آموزشی و تحقیقی بودن مطالعه موردی» پرداخته شده است. آنچه همچنان معنای «برداشت صحیح از پیشینه‌های معماری ‌منظر» را نیازمند تحقیق بیشتر می‌کند، اجتناب‌ناپذیری تفسیر به واسطۀ نقش فاعل شناسا در معماری ‌منظر است. پرسش تحقیق حاضر این است که اجتناب‌ناپذیری تفسیر چه تاثیری بر معنا و روش برداشت صحیح از پیشینه‌های معماری منظر دارد؟ هدف این تحقیق، کاهش موانع نظری است که می‌تواند توان تولید دانش این دیسیپلین را دچار اختلال کند. برای این کار، ابتدا مفهوم «تولید دانش» تدقیق می‌شود. سپس «شرایط پیشینه‌ها به‌عنوان منبعی از دانش» از یک‌سو و «شرایط محقق به‌عنوان فاعل شناسای مداخله‌گر» از سوی دیگر به‌عنوان مولفه‌های تشکیل‌دهندۀ «برداشت» در قالب چارچوبی نظری تدوین می‌شوند. در نهایت موضع معماری منظر در مقایسه با این چارچوب تبیین می‌شود. نتایج نشان می‌دهد برای تولید دانش در دیسیپلین معماری منظر می‌توان -علاوه بر چهار شکل برداشت «بی‌قاعده»، «سطحی»، «عمیق» و «ساختاری» که در تحقیقات گذشته برای معماری تبیین شده است- به سطحِ دیگری از برداشت به شکل «پیوستاری» نیز توجه داشت. سطحی که به کمک دو فنِ «سه‌سویه‌سازی» و «تبلور»، می‌تواند افق‌های تازه‌ای در معماری منظر برای مواجهه با مسائل دارای تعددِ تفسیرِ فاعل شناسا، و تامین اعتبار یافته‌ها باز کند.