مقایسۀ دو الگوی منظر مقدس در شهر اسلامی و مسیحی (نمونۀ موردی : حرم امام رضا (ع) در مشهد و کلیسای دومو در میلان)

با مطالعۀ تاریخچۀ تنوع نگرش‌های شهرسازی در جهان، این نکته روشن می‌شود که ادیان و مذاهب، تاثیر بسیاری بر هندسۀ حاکم بر شهر، توسعه و ریخت شهر داشته‌اند. اثر ادیان در توسعۀ شهر، ریشه در اهمیت قائل‌شدن برای اماکن مقدس دارد. همواره ساخت مکان مقدس در یک محدوه، موجب واجد ارزش‌شدن بافت اطراف خود و تمرکز سایر فعالیت‌های شهری در پیرامون آن می‌شده و رفته‌رفته ساختار شهر شکل می‌گرفته است. نوع نگاه به مکان مقدس در دو دین اسلام و مسیحیت به‌طورکلی متفاوت بوده و این نگرش در منظر مکان مقدس نیز متبلور شده است؛ به‌طوری‌که با قیاس تحلیلی و تاریخی شهرهای اسلامی و مسیحی و بررسی جایگاه مکان مقدس در آنها، می‌توان به تفاوت‌های منظرین مکان مقدس در دو نگرش پی برد. در این پژوهش کیفی، ابتدا دیدگاه نظریه‌پردازان در خصوص ساختار شهر و جایگاه مکان مقدس در شهر اسلامی و مسیحی بررسی شد و سپس مقایسۀ تطبیقی میان دو نمونه مکان زیارتی صورت گرفت. یافته‌های این بررسی نشان می‌دهند که هویت منظرین مکان‌های مقدس در شهر اسلامی به‌صورت ارگانیک در پیوند با محله و بافت اطراف خود بوده‌اند. به‌گونه‌ای که در دل فضاهای پیرامونی به‌صورت هم‌پیوند قرار می‌گرفته و موجب اتصال فعالیت‌های متنوع زیارتی و مردمی برای زائران و مجاوران می‌شده است. اما در مسیحیت، مکان مقدس، استقلال معنایی و فرمی دارد و با یک معماری سلطه‌گر که به‌صورت تجسدی از مسیح شکل‌گرفته، بدون ارتباط عینیذهنی با محله‌های اطراف است. به‌طوری‌که موجب جدایی مکان مقدس و فعالیت‌های وابسته می‌شده است. ریشۀ این مطلب در بررسی مصداق‌های منظر مکان‌های مقدس در دو شهر اسلامی و مسیحی نمایان می‌شود.

Comparison of Two Paradigms of the Sacred Landscape in Islamic and Christian City (Case Study: Holy Shrine of Imam Reza in Mashhad and the Duomo Cathedral in Milan)

By studying the history of the diversity of urbanism attitudes in the world, it is becoming evident to us that religions have always had a drastic influence on the form, development, and geometry of the city. The influence of religions on the development of the cities is derived from the respect which all divine religions consider for holy places. The construction of a sacred place in an area has always given value to the surrounding fabric. Furthermore, it centralizes urban and other affiliate activities in the environs; therefore, the structure of the city has been gradually formed around the sacred place. The type of outlook to the sacred place in the two religions of Islam and Christianity is generally different, and this attitude towards the sacred place landscape is also crystallized. So, with an analytical and historical comparisons between Islamic and Christian cities and assess landscape constituent of the sacred place, the different attitudes towards the holy place can be seen. In this qualitative study, according to the theorists’ point of view about city structure, the position of sacred places in the Islamic and the Christian cities has been investigated. Then a comparative study conducted between two case pilgrimage sites. the findings evidently prove that the landscape identity of the holy places in the Islamic city is organically connected to the peripheral neighborhood and the surrounding area. In fact, sacred place is located in the heart of environ spaces as a focal place which could bring together communication of pilgrims and citizens in term of various pilgrimage did and usual activities. However, in Christianity, the holy place has a dominated architecture which represents Christ cross in geometry and also has semantic and formic independent respect to its adjacent. The lack of objectivesubjective relations with nearby neighborhoods leads to separation of the holy place and usual urban activity. The origin of this contention appears in the analogy of sacred places in both Islamic and Christian cities.