کاربست اصول کشاورزی شهری در مقیاس محلات نمونۀ موردی: محلۀ امام‌زاده یحیی در تهران

پیوند بین انسان و طبیعت غیرقابل‌انکار است و بسیاری از مطالعات نشان می‌دهند که انسان در طبیعت و در جوار سبزینگی در بهترین حالت روانی خود قرار دارد و می‌تواند به سادگی بسیاری از مشکلات درونی و حتی در بعضی موارد مشکلات جسمی خود را حل کند. اما متاسفانه در شهرهای امروزی سبزینگی مفهومی ازدست‌رفته است و ازاین‌رو، ساکنان دسترسی محدودی به طبیعت یا نشانه‌های آن دارند. کشاورزی شهری به عنوان یکی از رویکردهای نوین در عصر حاضر، تلاش می‌کند تا انسان و طبیعت را دوباره به یکدیگر پیوند دهد، اما این تنها نتیجۀ آن نیست. کشاورزی شهری سلامت ساکنان شهر و محلات را افزایش داده و با ایجاد پیوندی قوی بین ساکنان محلات، آنها را به مشارکت اجتماعی در محله تشویق می‌کند. تاثیرات این باغچه‌های کوچک شهری از تاثیرات اجتماعی فراتر رفته و با کاهش هزینۀ مواد غذایی و ایجاد بازارچه‌هایی برای فروش محصولات، در بُعد اقتصادی نیز موثر است. در این مقاله کشاورزی شهری، اصول و شاخص‌های آن و در نهایت کاربست کشاورزی شهری در مقیاس محلات تدوین شده‌ است. پژوهش حاضر، از نوع تحقیق توصیفی تحلیلی و کاربردی است. این نوشتار با تکیه بر نتایج تحقیقات پیشین و با بهره‌گیری از روش اسنادی و تحلیل نتایج آنها، به مدل کاربردی پژوهش دست یافته است. نمونۀ مورد بررسی، محلۀ امام‌زاده یحیی واقع در منطقۀ 21 شهرداری تهران است و برای بررسی متغیرهای پژوهش، از روش برداشت میدانی و پرسش و ابزار پرسش‌نامۀ نیمه‌باز استفاده شده ‌است. حجم جامعۀ آماری 061 نفر بوده و داده‌ها با نرم‌افزار اس.پی.اس.اس (spss) به صورت توصیفی و تحلیلی بررسی شده‌اند. نتایج نشان می‌دهد که کشاورزی شهری بیشترین تاثیر را در ابعاد اقتصادی خانوار مانند افزایش میزان پس‌انداز و ایجاد شغل دارد و در ابعاد اجتماعی بر افزایش استفاده از فضاهای جمعی،‌ افزایش امنیت محیطی و کاهش افسردگی تاثیر دارد و در بُعد سلامت نیز باعث سهولت در دسترسی به غذای سالم می‌شود.