«توصیف فربه»، مهم‌ترین مسئولیت علمی مورخان از قدیم تا جدید

مدعای اصلی جستار حاضر این است که مهم‌ترین مسئولیت علمی مورخان چه در دورۀ سنت و چه در دورۀ مدرن، توصیف عمیق و گستردۀ رویدادهای مهم گذشتۀ انسانی است. برخی از ناقدان این مدعا، ایرادهایی را بدان وارد و آن را نقد کرده‌اند؛ از قبیل ترویج رویکرد سنتی، نقلی و اثبات‌گرایانه به دانش تاریخ که دیگر دوران آن گذشته است؛ ترویج کلیشۀ کاذب دوگانۀ «توصیف یا تحلیل»؛ نفی بهره‌برداری از روش و نظریه در پژوهش‌های تاریخی، تبلیغ رویکرد خنثی و بی‌توجه به مسائل اکنون جوامع انسانی (تاریخ برای تاریخ) و... . نگارنده در این جستار می‌کوشد در کنار تشریح بیشتر مدعای خود، به این نقدها نیز پاسخ درخور ارائه کند تا در مسیر تفاهم بیشتر میان اهل تاریخ دربارۀ ماهیت و کارویژۀ اصلی تاریخ‌شناسی گامی بردارد. تاکید نگارنده بر این است که دفاع از کارویژۀ اصلی دانش و رشتۀ تاریخ تلاشی است برای جلوگیری از زوال و تحلیل رفتن این رشتۀ دانشگاهی در درون دیگر رشته‌های علوم‌انسانی و رفتاری و به‌ویژه علوم تعمیمی جامعه‌شناسی و سیاست‌شناسی؛ ازاین‌رو راه برون‌رفت از این وضعیت بحرانی را برجسته‌سازی توصیف فربه به‌عنوان مهم‌ترین وظیفۀ رشته‌ای مورخان ارزیابی می‌کند.

moore, barrington thick description, the most important scientific responsibility of historians from old to modern period

the main claim of the present essay is that the most important scientific responsibility of historians, whether ancient or modern, is to provide a thick description of important events related to the human past. some critics of this assertion have criticized it and raised objections to it; for example, the traditional, chronistic and positivist approach is promoted in the study of history. an approach that is no longer acceptable. promoting the double false stereotype of &description or analysis denying the use of methods and theories in historical research, promoting a neutral and indifferent approach to the current issues of human societies (theory of history for history) and...in this essay, the author attempts to provide an appropriate response to these criticisms in addition to further explaining his claim, in order to take a step towards greater understanding among historians about the nature and main function of historiography. the author emphasizes that defending the main function of knowledge and the field of history is an attempt to prevent the decline and decay of this academic field within other areas of humanities and social sciences, especially the general sciences of sociology and politics. the way out of this critical situation is therefore to emphasize dense description as the most important disciplinary task of historians.