نسبت خاطره‌نگاری با امر واقع

بر اساس تعاریف اهل فن، جای‌گیری خاطرات مکتوب در زمرۀ منابع خبری اولیه و مهم در تاریخ‌نگاری است و بررسی تاریخی فرایند شکل‌گیری و تکوین آن در تاریخ ایران، اثباتی بر مدعای فوق است. این پژوهش با رویکرد تحلیلی و طرح نگرش‌های روش‌شناختی دربارۀ نسبت خاطره‌نگاری با امر واقع است و پاسخی متقن به این پرسش که سندیت خاطرات، در شکل «زندگی‌نامۀ خودنوشت» به چه میزان دارای اعتبار جهت کاربست در تحقیقات تاریخ‌نگاری است. راستی‌آزمایی روایات متون خاطره‌نگاری بر اساس دیگر منابع اسنادی و همچنین اعتبارسنجی بر اساس الگوی «تواتر روایت» دربارۀ یک واقعه، یکی از نتایج این پژوهش است. همچنین بر اساس اضلاع سنجش‌ناپذیر این خاطرات، چون معضل زاویۀ دید و موقعیت منحصر به ‌فرد راوی در روایت، می‌توان این خاطرات را در رویکرد دوم، آثاری برای شناخت راویان آنها به‌عنوان افراد موثر در رویدادهای تاریخی، مدنظر دانست و دارای اعتبار جهت ارجاع اسنادی در نظر گرفت.

The relationship between memoir and reality

According to the definitions of experts, the place of written memoirs is among the primary and important news sources in historiography. The historical study of the formation process and its development in the history of Iran is proof of this claim. This research is an analytical approach and methodological approach about the relationship between memoir and reality and a convincing answer to the question of the validity of memoirs in the form of &autobiography& to what extent is valid for use in historiographical research. One of the results of this research is the verification of narrations of memoir texts based on other documentary sources as well as validation based on the pattern of &frequency of narration& about an event. In addition, based on the immeasurable sides of these memoirs, such as the difficulty of perspective and the unique position of the narrator in the narrative, in the second approach, these memoirs can be considered as works for identifying their narrators as influential people in historical events.