تحول«منِ فردی» و جایگاه آن در تاریخ‌نگاری نوین ایران (با تکیه بر خاطره‌نگاری عصر قاجار)

فاصله گرفتن از تاریخ و پرسش از آن یا به‌عبارتی، معرفت سوژه به سوژه را می‌توان، ویژگی برجستۀ مورخان عصر جدید دانست و سرچشمۀ این تحول را آگاهی از فردیت و التفات به شان تاریخیت انسان قلمداد کرد. انتقال شمه‌ای از این تحول فکری به ایران، برای نخستین بار در دورۀ ناصری ذیل نهضت ترجمه صورت گرفت و باعث آشنایی با آثار فلسفی و علمی دانشمندان و فلاسفه اروپایی شد. تحول تفکر و اندیشه و تحول ذهنی و عقلی در میان نخبگان ایرانی و آگاهی از فردیت، زمینۀ جریان انتقادی نسبت به باورها و اعتقادات سنتی کهن از جمله انتقاد در حوزۀ انسان‌گرایی و تاریخ و تاریخ نگاری را به وجود آورد. در این نوشتار، تحول و جایگاه «من فردی»در تاریخ‌نگاری نوین ایران با شیوۀ تحلیل متن و با تکیه بر خاطرات عصر قاجار مورد بررسی قرار گرفته است. پژوهش دربارۀ این مسئله با ارجاع به 42 اثر خاطره‌نگاری در دوره قبل و بعد از مشروطه، نشان از تاثیر مستقیم «منِ فردی» در شکل‌گیری تاریخ نگاری نوین ایران در پوششِ خاطره‌نگاری دارد؛ همچنین می‌توان تحول فردیت رابا تبلورآن در خودآگاهی جمعی و التفات به شان تاریخیت انسان با وقوع انقلاب مشروطه و نیاز به ثبت آن،در این آثار ردیابی کرد.