بررسی میزان کارایی مدل SDSM در شبیه‌سازی شاخص‌های دمایی در مناطق خشک و نیمه‌خشک

تغییر اقلیم خصوصا افزایش دما مهم‌ترین معضل کره زمین در قرن بیست و یکم می باشد. بنابراین ارزیابی میزان روند این معضل در مقیاس جهانی، منطقه ای و محلی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. امروزه تعداد زیادی مدل گردش عمومی جو برای پیش‌بینی وضعیت اقلیم در آینده طراحی شده است، اما خروجی حاصل از این مدل ها به دلیل محدودیت در تفکیک مکانی در مقیاس محلی، قابل استفاده نمی باشند. لذا روش های متعددی به منظور استفاده از خروجی این مدل ها در مقیاس منطقه ای و محلی ابداع شده است. متاسفانه علی رغم تحقیقات گسترده هنوز امکان توصیه یک روش معین برای یک منطقه خاص وجود ندارد به همین دلیل در هنگام استفاده از این روش ها در یک منطقه ی خاص باید ابتدا میزان کارایی آن مورد بررسی قرار گیرد. یکی از متداول-ترین این روش ها استفاده ازمدل ریز مقیاس نمایی sdsm می باشد. در این تحقیق ابتدا میزان کارایی این مدل جهت ریز مقیاس نمایی شاخص های دمایی در ایستگاه شهر کرمان به عنوان نماینده مناطق خشک مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس شاخص های دمایی ایستگاه کرمان تا سال 2100 شبیه سازی شدند. بدین منظور ابتدا مدل sdsm با استفاده از داده‌های مشاهداتی ایستگاه کرمان و داده های بازسازی شده مرکز ملی پیش‌بینی اقلیمی کانادا کالیبره و واسنجی شدند. به منظور ارزیابی مدل از معیار میانگین خطای مطلق استفاده شد و بعد از اطمینان حاصل نمودن از دقت شبیه‌سازی مدل، با استفاده از دو مدل گردش عمومی cgcm1 و hadcm3 تحت دو سناریو a_2 و b_2 شاخص های دمایی (حد اکثر، حداقل و متوسط دمای سالانه) برای این ایستگاه تا سال 2100 شبیه سازی شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد، که مدل مذکور توانایی لازم جهت شبیه سازی شاخص های دمایی را دارد. همچنین استفاده از داده‌های مدل hadcm3 نسبت به داده‌های مدل cgcm نتایج بهتری را ارایه می-دهد. بر اساس داده‌های این مدل میزان افزایش میانگین درجه حرارت سالانه برای دوره های (2039-2010)، (2069-2040) و (2089-2070) نسبت به دوره پایه (1990-1961) به ترتیب برابر با 5/1، 8/2 و 5/4 درجه سانتی‌گراد می باشد.