بررسی احداث آب‌شیرین‌کن‌ مبتنی برتوان محیطی در سواحل جنوبی خزر

تامین‌آب یکی از نیازهای بنیادی و اجتناب‌ناپذیر در چرخه طبیعی و فعالیت‌های انسانی می‌باشد. توسعه روزافزون در سواحل جنوبی خزر ازیک‌طرف و تولید برخی از محصولات استراتژیک با نیاز آبی بالا مانند برنج، سبب توجه به موضوع تامین منابع آب به‌ویژه در کشاورزی، شرب و صنعت گردیده است. با توجه به محدودیت منابع آب شیرین موجود، نمک‌زدایی از آب دریای خزر، به‌عنوان راه‌حلی بالقوه برای جایگزینی آب در این منطقه مدنظر می‌باشد. این پژوهش با هدف بررسی امکان بهره‌برداری از فناوری نمک‌زدایی و شناسایی مکان‌های مناسب برای احداث آب‌شیرین‌کن در خزر با روش تحلیل چند معیاره ahp و در نظر گرفتن ظرفیت و توان زیست‌محیطی سواحل جنوبی این دریا در محدوده استان مازندران انجام گردیده است. نتایج این مطالعه که با رویکرد ارزیابی اثرات زیست‌محیطی نمک‌زدایی در دریای خزر انجام‌گرفته نشان داده است، 30 درصد از نوار ساحلی مازندران مناسب، 34 درصد نامناسب و 20 درصد نسبتاً مناسب برای احداث واحد‌های آب‌شیرین‌کن می‌باشد. این مطالعه موضوع مدیریت پساب نمک‌زدایی را در معیارهای جانمایی و طراحی واحد‌ها در سواحل جنوبی خزر مورد تاکید قرار داده و استفاده از روش‌های نوین مدیریت پساب شور را در افزایش ظرفیت و توان محیطی برای نمک‌زدایی آب دریای خزر موثر می‌داند.