بهینه سازی تعداد پیزومترها در پیش بینی سطح آب های زیرزمینی با روش های تحلیل عاملی (مطالعه موردی: دشت میناب)

به دلیل کمبود بارندگی در مناطق خشک و نیمه خشک و در نتیجه محدود بودن منابع آب های سطحی در این مناطق، مصرف آب در بخش کشاورزی، صنعت و شرب به شدت به آب زیرزمینی متکی است. در برداشت های صحرایی مثل نمونه برداری از عمق آب در چاه ها، تعیین نقاط مهم جهت نمونه برداری به لحاظ کاهش حجم نمونه ها و صرفه جویی در هزینه و زمان بسیار مهم است. در این مقاله، از آنالیز مولفه های اصلی و تحلیل خوشه ای جهت تعیین چاه های موثر برای تعیین تراز سطح ایستابی سفره آب زیرزمینی دشت میناب واقع در استان هرمزگان و حذف چاه های کم اهمیت استفاده شده است. برای این منظور، 38 چاه پیزومتری در منطقه مورد مطالعه بررسی گردید و با استفاده از آنالیز مولفه های اصلی، اهمیت نسبی هر چاه بین 0 تا 1 محاسبه گردید. بررسی به عمل آمده نشان داد با حذف چاه هایی که اهمیت نسبی آن ها کمتر از 0.7 است، ضریب تغییرات سطح آب زیرزمینی نسبت به حالتی که از تمامی چاه ها استفاده می گردید؛ افزایش چندانی نمی کند. با استفاده از تحلیل خوشه ای، پیزومترها به سه خوشه تقسیم بندی شدند که از بین خوشه ها، خوشه سه با 12 پیزومتر معرف بهتری از پیزومترها بود و کمترین خطا را داشت. درنهایت تحلیل خوشه ای با خطای کمتر نسبت به روش pca، ملاک نتیجه گیری قرار گرفت.