بررسی آزمایشگاهی تاثیر پره های مستغرق درکاهش آبشستگی اطراف تکیه گاه پل

پایه ها و تکیه گاه های جانبی پل در عرض رودخانه باعث تغییر الگوی جریان آب و در نتیجه موجب ایجاد آبشستگی موضعی در اطراف این سازه ها می شوند. این امر یکی از دلیل اصلی شکست پل ها می باشد. سازه های مختلفی را می توان برای تغییر الگوی جریان در اطراف تکیه گاه پل استفاده نمود که از جمله آن استفاده از پره های مستغرق می باشد. در این تحقیق، به بررسی اثر این سازه در کاهش آبشستگی موضعی اطراف تکیه گاه پل با دماغه ی گرد پرداخته شد. آزمایش ها در یک فلوم با مقطع مرکب و با استفاده از رسوبات غیرچسبنده با قطر متوسط (50d) 1 میلی‌متر انجام شدند. آزمایش ها در دو مرحله انجام شد: در مرحله اول بدون حضور پره های مستغرق (5 آزمایش) و در مرحله دوم با حضور پره های مستغرق (45 آزمایش). پره ها با طول 10 سانتی متر و ارتفاع 3/33 سانتی متر (3=l/h) و با زاویه 20 درجه نسبت به جریان در سه آرایش یک ردیفه، دو ردیفه موازی و دو ردیفه زیگزاکی قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان می دهد که خصوصیات هندسی توسعه حفره آبشستگی در دماغه تکیه گاه همانند مطالعات سایر محققین می باشد. همچنین پره های مستغرق موجب کاهش آبشستگی اطراف تکیه گاه شده و موجب حرکت حفره آبشستگی و دور کردن آن از دماغه ی تکیه گاه به سمت مرکز کانال شده است. درنهایت نتایج بدست آمده نشان داد آرایش دو ردیفه موازی که در آن ردیف اول پره با فاصله 5 سانتی متر (نصف قطر تکیه گاه) و ردیف دوم با فاصله 10 سانتی متر (برابر با قطر تکیه گاه) از تکیه گاه قرار داده شدند، موجب کاهش 87/81 درصدی حداکثر عمق آبشستگی شده اند.