تبیین مدل مدیریت حقوقی توسعه‌پایدار در صنعت ساخت

همه نظریه ها نسبی هستند، هیچ نظریه‌ای کامل نیست و اگر کامل بود نظریه نبود، بلکه واقعیت یا با کمی اغماض حقیقت بود. نظریات در طول زمان ظهور و تکامل می‌یابند، توسعه‌پایدار، مبانی حاکم و شیوه‌های حصول آن هم تابعی از این قاعده هستند. رشد سریع علوم و تخصصی شدن آن سبب گردیده است که پدیده‌ای نو به نام واگرایی علوم رخ دهد. گاهی فعالیت‌های علمی مختلف آثار متفاوت و بعضاً متضادی بر یک موضوع خاص دارند. فعالیت‌های حقوقی، مدیریتی و مهندسی مرتبط با توسعه‌پایدار در ساختمان‌های سبز متاثر و موثر بر یکدیگرند و از پدیده واگرایی علوم مستثنی نمی باشند. در این تحقیق تلاش شده است با بهره‌گیری از مطالعه منابع روز و روش تحقیق کیفی (مصاحبه با نخبگان با استفاده از روش گلوله‌برفی) در ترکیب با روش‌های کمی و تحلیل‌های آماری مدل مدیریت حقوقی توسعه‌پایدار با رویکرد ساختمان‌های سبز در ایران تبیین گردد. بر این اساس شاخص‌های اساسی سه رشته مختلف حقوق، مهندسی و مدیریت در کنار سیاست‌گذاری‌های کلان شناسایی و ارزیابی شده است. نتایج حاصل از این تحقیق کمک شایانی بر انطباق برآیند نیروهای سه رشته یاد شده و تعیین مهم‌ترین اولویت‌ها برای نیل به اهداف توسعه‌ای پایدار و جامع به ویژه در صنعت ساخت خواهد داشت.