نقش میانجی گری خودکارآمدی در رابطه بین حمایت اجتماعی و مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویان

هدف از این تحقیق، بررسی نقش میانجی‌گری خودکارآمدی در رابطه بین حمایت‌اجتماعی و مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویان بود. روش تحقیق از نوع همبستگی بود که به صورت میدانی اجرا شد. جامعه آماری این تحقیق را دانشجویان دانشگاه علوم و تحقیقات تهران تشکیل دادند. نمونه آماری تحقیق تعداد 349 نفر بودند که در شش ماه گذشته حداقل یک روز در هفته به فعالیتهای بدنی پرداخته بود و به صورت طبقه‌ای در دسترس انتخاب شدند. جمع‌آوری داده‌ها از طریق پرسشنامه‌های اطلاعات فردی، مشارکت در فعالیت‌های بدنی(محقق ساخته) ، حمایت اجتماعی(سالیس و همکاران، 1987) و خودکارآمدی(شرر و همکاران، 1982) انجام شد. نتایج نشان داد رابطه مثبت و معناداری بین حمایت‌اجتماعی و خودکارآمدی با مشارکت در فعالیت بدنی وجود داشت(73/0=r، 65/0=r، 01/0≥p). همچنین الگوی پژوهش از برازش لازم برخوردار بود و خودکارآمدی نقش میانجی‌گری در رابطه بین حمایت اجتماعی با مشارکت در فعالیت بدنی ایفا کرد. با توجه به این‌که متغیرهای تحقیق عواملی بودند که قادر به افزایش مشارکت در فعالیت بدنی دانشجویان بودند توصیه می‌شود که مدیران و مسئولین ورزشی دانشگاه، تدابیر و اقدامات لازم به منظور افزایش حمایت اجتماعی و خودکارآمدی دانشجویان را به عمل آورند که در نهایت منجر به افزایش مشارکت آنها در فعالیت‌ بدنی گردد.