evaluating the effect of insulin sensitizers metformin and pioglitazone alone and in combination on women with polycystic ovary syndrome: an rct

Background: insulin resistance and hyperinsulinemia may play a role in pathogenesis of pcos. one of the common therapeutic methods is using insulinsensitizing drugs such as metformin and thiazolidinediones. objective: the purpose was to determine the effect of metformin and pioglitazone on clinical, hormonal and metabolic parameters in women with pcos. materials and methods: eighty four women randomly received one of the following for 3 months: metformin (n=28) (500 mg three times a day), pioglitazone (30 mg daily) (n=28) and combination of both metformin and pioglitazone (n=28) (30 mg/day pioglitazone plus 500 mg metformin three times a day). hormonal profile, fasting serum insulin, body weight, body mass index, menstrual status and waist to hip ratio were evaluated before and after treatment. results: metformin and pioglitazone and combination therapy induced favorable changes in fasting serum insulin, homa-ir index, quicki, fasting glucose to insulin ratio in women with pcos. body weight, bmi, and waist to hip ratio increased significantly after treatment with pioglitazone but the data were similar after administration of metformin or combination therapy. total testosterone level decreased significantly only after treatment with metformin. after 3 months in patients who received pioglitazone or combination therapy, menstrual cycles became regular in 71.4% and 73.9% respectively. while menstrual improvement happened only in 36.4% of the patients treated with metformin. conclusion: these findings suggest that insulin-sensitizing drugs induce beneficial effect in insulin resistance and menstrual cyclicity but only metformin ameliorated hyperandrogenemia in women with pcos. treatment with combination of metformin and pioglitazone did not show more benefit than monotherapy with each drug alone.

بررسی اثر انسولین حساس کننده متفورمین و پیوگلیتازون تنهایی و ترکیبی در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک: یک کارآزمایی بالینی

مقدمه: به نظر می رسد که مقاومت به انسولین و به دنبال آن افزایش سطح انسولین سرم نقش مهمی در پاتوژنز سندرم تخمدان پلی کسیتیک داشته باشد. بنابراین یکی از شیوه های درمانی برای درمان این سندرم استفاده از داروهای حساس کننده به انسولین نظیر متفورمین و دسته دارویی تیازولیدیندیون ها است. هدف: ازاین مطالعه مقایسه تغییرات هورمونی، کلینیکی ومتابولیکی پس از مصرف متفورمین و پیوگلیتازون بصورت درمان تکی و درمان ترکیبی در درمان زنان مبتلا سندرم تخمدان پلی کیستیک بود.موارد و روش ها: 84 بیمار مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با قرص متفورمین mg 500 سه بار در روز، گروه دوم تحت درمان باقرص پیوگلیتازون mg 30 روزانه وگروه سوم بصورت توام تحت درمان با قرص پیوگلیتازون mg 30 روزانه و قرص متفورمین mg 500 سه بار در روزبه مدت سه ماه قرار گرفتند. در این مطالعه شاخص های مقاومت به انسولین، آندروژن های سرم و وضعیت سیکل قاعدگی بیماران قبل از درمان و در پایان سه ماه بررسی شد.نتایج: در پایان مطالعه کاهش معناداری در انسولین ناشتا و بهبود شاخص های مقاومت به انسولین نظیر شاخص HOMAIR، QUICKI و نسبت قند خون ناشتا به سطح سرمی انسولین ناشتا در سه گروه مشاهده شد. وزن، نسبت دور کمر به دور باسن و شاخص توده بدنی پس ازسه ماه مصرف پیوگلیتازون افزایش یافت. تنها در بیماران دریافت کننده متفورمین کاهش معناداری در سطح تستوسترون تام بعد از درمان مشاهده شد. در پایان مطالعه پیوگلیتازون و درمان ترکیبی به ترتیب باعث افزایش نظم سیکل قاعدگی در %71.4 و %73.9 زنان شدند. درحالی که تنها در %36.4 از زنان دریافت کننده متفورمین، منظم شدن سیکل قاعدگی اتفاق افتاد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که داروهای حساس کننده به انسولین اثرات مفیدی در بهبود مقاومت به انسولین و نظم سیکل قاعدگی اعمال می کنند، اما تنها داروی متفورمین باعث بهبودی هایپرآندروژنمیا در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک می شود. پس از پایان مطالعه هیچ اثر درمانی بیشتری در گروه دریافت کننده توام پیوگلیتازون و متفورین در مقایسه با مونوتراپی مشاهده نشد.