comparing intra-uterine injection of mononuclear cells and platelet-rich plasma on the pregnancy rate of women with recurrent implantation failure: an rct

Background: recurrent implantation failure (rif) can be explained mainly by improper crosstalk between the embryo and endometrium. the t-helper1/t-helper2 profile balance influences effective embryo implantation. endometrial immunomodulation via intrauterine injection of activated peripheral blood mononuclear cells (pbmcs) or autologous platelet-rich plasma (prp) is a potentially efficient treatment option.objective: this study aims to examine the biochemical and clinical pregnancies resulting from the intrauterine administering of activated pbmcs and prp in rif women.materials and methods: this randomized clinical trial study was done in the rooya infertility treatment center, qom, iran from november 2022 to april 2024. 96 women with at least 2 rifs were randomized into control, pbmc, and prp groups. briefly, 3 ml of blood sample was collected and pbmcs were isolated using ficoll separation solution, and cultured for 72 hr. prp was separated from 10 ml of peripheral blood through centrifugation. 2 days before embryo transfer pbmcs or prp were transferred into the endometrial cavity. results: except for the duration of infertility, which was higher in the pbmc group, all other baseline characteristics were not statistically different. moreover, a significantly higher rate of biochemical pregnancy was observed in the prp (10/32) and pbmc (12/32) groups compared to the control (3/32) (p = 0.027), while the rate of clinical pregnancy was only significantly higher in the pbmc group (10/32) than in the control group (2/32) (p = 0.038).conclusion: neither pbmc nor prp interventions exhibited a substantial advantage over one another regarding biochemical and clinical pregnancy rates.registration id in irct: irct20221010056132n1

تاثیر تزریق داخل رحمی سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی و پلاسمای غنی از پلاکت بر پیامدهای بارداری زنان با تجربه شکست مکرر لانه‌گزینی: یک کارآزمایی بالینی

مقدمه: شکست مکرر لانه­گزینی را می­توان عمدتاً با تعامل نامناسب بین جنین و آندومتر توضیح داد. تعادل پروفایل t-helper1/t-helper2 بر لانه­گزینی موثر جنین تاثیر می­گذارد. تعدیل ایمنی آندومتر از طریق تزریق داخل رحمی سلول‌های تک­هسته‌ای فعال­شده­ی خون محیطی (pbmcs) یا پلاسمای غنی از پلاکت اتولوگ (prp) یک گزینه درمانی بالقوه کارآمد است.هدف: هدف اصلی این مطالعه بررسی حاملگی­های بیوشیمیایی و بالینی ناشی از تجویز داخل رحمی pbmcs فعال­شده و prp در زنان rif بود.مواد و روش ­ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور در مرکز درمان ناباروری رویا جهاد دانشگاهی استان قم، از نوامبر 2022 تا آپریل 2024 انجام شد. 96 زن با حداقل 2 مورد rif پس از لقاح آزمایشگاهی بطور تصادفی در گروه­های کنترل، pbmc و prp قرار گرفتند. به طور خلاصه، 3 میلی‌لیتر نمونه خون جمع‌آوری شد و pbmc ها با استفاده از محلول جداسازی ficoll جدا شده و به مدت 72 ساعت کشت داده شدند. prp با استفاده از سانتریفیوژ و از 10 میلی­لیتر خون محیطی جدا شد. دو روز قبل از انتقال جنین، pbmc ها یا prp به داخل حفره آندومتر منتقل شدند.نتایج: به جز مدت زمان ناباروری که در گروه pbmc بیشتر از گروه کنترل بود، سایر خصوصیات پایه از نظر آماری تفاوتی نداشتند. همچنین میزان حاملگی بیوشیمیایی در گروه prp (32/10) وpbmc  (32/12) در مقایسه با گروه شاهد (32/3) به طور قابل توجهی بالاتر بود (027/0 = p)، در حالی که میزان حاملگی بالینی فقط در گروهpbmc  (32/10) به طور معنی­داری بالاتر از گروه کنترل (32/2) بود (038/0 = p).نتیجه­ گیری: نه مداخلات pbmc و نه prp برتری قابل توجهی نسبت به یکدیگر در مورد میزان بارداری بیوشیمیایی و بالینی نشان ندادند.