effect of silymarin and metformin on the sperm parameters and histopathological changes of testes in diabetic rats: an experimental study

Background: oxidative stress is a major contributor to diabetes, which can lead to testicular damage and infertility. objective: this study aimed to compare the effects of metformin as a chemical drug with silymarin as an herbal agent on the sperm parameters and histopathological changes of testes in diabetic rats. materials and methods: thirty-two male wistar rats (250-270 gr) were randomly divided into four groups: 1) control; 2) diabetic; 3) diabetic+metformin 200 mg/kg; and 4) diabetic+silymarin 100 mg/kg. daily injections were administered intraperitoneally for 56 days. at the end of the treatment, blood sampling was performed for biochemical assessment. then, the rats were sacrificed and their left testis and epididymis were cut for sperm analysis as well as histopathology and morphometric evaluation. results: diabetes was associated with a reduced sperm count, motility, viability, maturity, and chromatin quality of sperm (p ≤ 0.001). it was also associated with a higher malondialdehide level and lower total antioxidant capacity level of serum in comparison with the control group (p ≤ 0.001). there was a significant difference in the seminiferous tubule diameter, germinal epithelium height, and testicular histopathological alterations in the diabetic rats compared with the control rats (p ≤ 0.001). treatment with metformin and silymarin improved the above-mentioned parameters and this improvement was more substantial in silymarin-treated animals (p ≤ 0.001). conclusion: in diabetic rats, metformin and silymarin improved sperm parameters, sperm dna integrity, seminiferous tubule diameter, germinal epithelium thickness, and testicular histopathological complications; this improvement was more substantial in the silymarin-treated group. so, the findings of this study suggest that silymarin is more effective than metformin in treating diabetic-induced infertility.

بررسی اثر حفاظتی متفورمین و سیلیمارین بر پارامترهای اسپرم و تغییرات هیستوپاتولوژیکی بیضه در موشهای صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین: یک مطالعه تجربی

مقدمه: دیابت ملیتوس سبب ایجاد استرس اکسیداتیو شده و به آسیب بیضه و ناباروری مردان منجر می شود.هدف: هدف از این مطالعه مقایسه اثرات متفورمین بعنوان یک داروی شیمیایی با سیلی مارین بعنوان یک داروی گیاهی بر روی پارامترهای اسپرم و تغییرات هیستوپاتولوژیکی بیضه در موش های صحرایی نر دیابتی می باشد.مواد و روش ها: 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (وزن 250270 گرم) بطور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. (8 سر در هر گروه ). 1) کنترل، 2) دیابتی، 3) دیابتی + متفورمین 200 میلیگرم بر کیلوگرم، 4) دیابتی + سیلی مارین 100 میلیگرم بر کیلوگرم. تزریق داخل صفاقی روزانه به مدت 56 روز انجام شد. در پایان آزمایش نمونه گیری خون برای ارزیابی بیوشیمیایی انجام گرفت. سپس موش ها کشته شدند و بیضه و اپیدیدیم چپ آنها به منظور آنالیز اسپرم و نیز ارزیابی های هیستوپاتولوژیکی و مورفومتری درآورده شد.نتایج: دیابت بطور معنی داری تعداد، تحرک، زنده مانی، بلوغ، و کیفیت کروماتین اسپرم را کاهش داد (001/0 < p). دیابت بطور قابل ملاحظه ای میزان MDA سرم را افزایش و میزان TAC سرم را در مقایسه با گروه کنترل کاهش داد (001/0 < p). اختلاف معنی داری در قطر لوله های منی ساز، ضخامت اپیتلیوم ژرمینال و تغییرات هیستوپاتولوژیکی بافت بیضه در موش های دیابتی در مقایسه با موش های گروه کنترل مشاهده شد (001/0 < p). درمان با متفورمین و سیلی مارین پارامترهای مذکور را بهبود بخشید و این بهبود در حیوانات تیمار شده با سیلی مارین بیشتر بود (001/0 < p).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که در موش های دیابتی، متفورمین و سیلی مارین موجب بهبود پارامترهای اسپرم، قطر لوله های منی ساز، ضخامت اپیتلیوم ژرمینال و عوارض هیستوپاتولوژیکی بافت بیضه گردید و این بهبود در گروه درمان شده با سیلی مارین بیشتر بود. لذا به نظر می رسد که سیلی مارین یک نقش موثرتر از متفورمین در درمان ناباروری ایجاد شده توسط دیابت ایفاد می کند.