comparison of two methods for prolong storage of decellularized mouse whole testis for tissue engineering application: an experimental study

Background: biological scaffolds are derived by the decellularization of tissues or organs. various biological scaffolds, such as scaffolds for the liver, lung, esophagus, dermis, and human testicles, have been produced. their application in tissue engineering has created the need for cryopreservation processes to store these scaffolds.objective: the aim was to compare the two methods for prolong storage testicular scaffolds.materials and methods: in this experimental study, 20 male nmri mice (8 wk) were sacrificed and their testes were removed and treated with 0.5% sodium dodecyl sulfate followed by triton x-100 0.5%. the efficiency of decellularization was determined by histology and dna quantification. testicular scaffolds were stored in phosphatebuffered saline solution at 4 ordm;c or cryopreserved by programmed slow freezing followed by storage in liquid nitrogen. masson' trichrome staining, alcian blue staining and immunohistochemistry, collagen assay, and glycosaminoglycan assay were done prior to and after six months of storage under each condition.results: hematoxylin-eosin staining showed no remnant cells after the completion of decellularization. dna content analysis indicated that approximately 98% of the dna was removed from the tissue (p = 0.02). histological evaluation confirmed the preservation of extracellular matrix components in the fresh and frozen-thawed scaffolds. extracellular matrix components were decreased by 4 °c-stored scaffolds. cytotoxicity tests with mouse embryonic fibroblast showed that the scaffolds were biocompatible and did not have a harmful effect on the proliferation of mouse embryonic fibroblast cells.conclusions: our results demonstrated the superiority of the slow freezing method for prolong storage of testicular scaffolds.

نگه داری طولانی مدت داربست بیضه ای برای استفاده در مهندسی بافت

مقدمه: داربست های بیولوژیکی به وسیله سلول زدایی بافت ها یا ارگان ها بدست می آیند. داربست های بیولوژیکی مختلفی مانند داربست کبد، ریه، مری، درم و بیضه تولید شده است. کاربرد داربست ها در مهندسی بافت، نیاز برای روش ذخیره ای داربست ها را ایجاد کرده است. هدف: هدف مطالعه ما مقایسه دو روش برای نگه داری طولانی مدت داربست های بیضه ای می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی بیضه های 20 موش نر هشت هفته کشته شدند و بیضه های موش ها جدا شده و با سدیم دودسیل سولفات و تریتون تیمار شدند. کارآیی فرآیند سلول زدایی با استفاده از بافت شناسی و اندازه گیری DNA مشخص شد. داربست های بیضه یا در محلول PBS در دمای 4 درجه سانتی گراد نگه داری شدند یا با روش انجماد آهسته فریز شده و در نیتروژن مایع ذخیره شدند. رنگ آمیزی تری کروم ماسون، رنگ آمیزی آلشین بلو ایمونوهیستوشیمی، اندازه گیری کلاژن و گلیکوزامینوگلیکان قبل و بعد از 6 ماه ذخیره سازی انجام شد.نتایج: رنگ آمیزی هماتوکسیلین ائوزین (H E) نشان داد که پس از اتمام فرآیند سلول زدایی، سلولی باقیمانده نمانده است. تجزیه و تحلیل محتوای DNA نشان داد که تقریبا 98% DNA از بافت حذف شده است. ارزیابی بافت شناسی، حفظ اجزاء ماتریس خارج سلولی در داربست های تازه و منجمدذوب شده را تأیید کرد. اجزاء ماتریس خارج سلولی در داربست های ذخیره شده در دمای 4 درجه سانتیگراد کاهش یافت. نتایج تست سمیت سلولی با MTT نشان داد که داربست ها زیست سازگار بوده و تأثیر مضر بر تکثیر سلول های فیبروبلاست جنینی موش ندارد.نتیجه گیری: نتایج ما نشان از برتری روش انجماد آهسته برای ذخیره طولانی مدت داربست های بیضه دارد. .