Effect of Monosodium Glutamate on Testicular Tissue of Paclitaxel-Treated Mice: An Experimental Study

Background: paclitaxel (ptx), a chemotherapeutic agent, and monosodium glutamate (msg) have oxidative effects on testicular tissue.objective: in this study, the effects of msg administration on the exacerbation of testicular tissue alterations related to ptx treatment were evaluated.materials and methods: msg (30 60 mg/kg i.p.) was administrated to six groups (n = 8/each) of adult mice before or after ptx treatment: control, ptxtreated, msg30 + ptx, msg60 + ptx, ptx + msg30, and ptx + msg60. following the euthanizing, the body weight measurement, pituitary -testicular axis hormonal analysis and serum lipid peroxidation index assessment was prepared, testicular histomorphometry (tubular diameter and germinal epithelium height), immunohistochemistry of p53 was completed. microscopic indices of spermatogenesis (tubular differentiation, spermiogenesis and repopulation indices) were studied.results: body weight was not changed significantly. the levels of testosterone (p = 0.0001), follicle stimulating hormone (p = 0.019), and luteinizing hormone (p = 0.08) were decreased while the level of lipid peroxidation index was increased (p = 0.208) in the treated groups. the histomorphometry indices (p < 0.0001 and p = 0.001, respectively), germ cells population (p < 0.05) and microscopic indices of spermatogenesis (p = 0.001, p = 0.005, p < 0.0001, respectively) were significantly reduced in all treated groups. the administration of msg before ptx treatment induces more changes. the most positive reaction to p53 was observed in msg30 or 60 + ptx groups compared to other groups.conclusion: the administration of msg could intensify testicular tissue alterations related to ptx chemotherapy.

اثرات مونوسدیم گلوتامات بر ساختار بافت بیضه در موش‌های سوری بالغ تحت درمان با پاکلی‌تاکسل: یک مطالعه تجربی

مقدمه: پاکلی‌تاکسل (PTX)، ترکیب شیمی درمانی و مونوسدیم‌گلوتامات (MSG)، دارای اثرات اکسیداتیو در بافت‌ بیضه است.هدف: در این مطالعه اثرات مصرف مونوسدیم گلوتامات بر تشدید تغییرات بافت بیضه ناشی از پاکلی تاکسل ارزیابی شد.مواد و روش ها: مونوسدیم‌گلوتامات (30 و 60 mg/kg i.p.) قبل یا بعد از تجویز پاکلی‌تاکسل در شش گروه موش‌ سوری بالغ (شش سر موش در هر گروه) شامل گروه کنترل، پاکلی‌تاکسل، پاکلی‌تاکسل+مونوسدیم‌گلوتامات ‌(30)، پاکلی‌تاکسل+مونوسدیم‌گلوتامات ‌(60)، مونوسدیم گلوتامات (30)+پاکلی تاکسل و مونوسدیم‌گلوتامات‌ (60)+ پاکلی‌تاکسل استفاده شد. پس از آسان‌کشی، وزن حیوانات ثبت شده، سطح خونی هورمون‌های محور هیپوفیزبیضه و شاخص پراکسیداسیون لیپیدی سرم اندازه‌گیری شد. هیستومورفومتری بافت بیضه (قطر لوله اسپرم‌ساز، ارتفاع اپیتلیوم زایا)، ایمونوهیستوشیمی پروتئین‌های P53 و شاخص‌های میکروسکوپی اسپرماتوژنز (شاخص تمایز لوله‌ای، شاخص اسپرمیوژنز و شاخص تجدید جمعیت) بررسی گردید.نتایج: میانگین وزن بدن تغییر معنی‌داری نیافت. غلظت سرمی تستوسترون (0001/0 p=)، هورمون محرک رشد فولیکول (019/0 p=) و هورمون لوتئینه کننده (08/0 p=) کاهش و شاخص پراکسیداسیون لیپیدی (208/0 p=) در گروه‌های تجربی در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. شاخص‌های هیستومورفومتری (0001/0 p< و 001/0 p=، به ترتیب)، جمعیت سلول‌های زایگر (005/0 p<) و شاخص‌های میکروسکوپی اسپرماتوژنز (001/0 p=، 0001/0 p< و 005/0 p=، به ترتیب)، در گروه‌های تجربی بصورت معنی‌دار کاهش یافت. استفاده از مونوسدیم گلوتامات قبل از درمان با پاکلی‌تاکسل تغییرات ساختاری و عملکردی بیشتری ایجاد نمود. بیشترین واکنش مثبت به حضور پروتئین‌های P53 در گروه‌های MSG30 + PTX یا MSG60 + PTX در مقایسه با سایر گروه‌ها مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از مونوسدیم گلوتامات می تواند موجب تشدید تغییرات بافت بیضه القاء شده توسط پاکلی‌تاکسل گردد.