expression of testicular phosphorylated proteins in types 1 and 2 diabetes mellitus in mice: an experimental study

Background: types 1 and 2 diabetes mellitus (dm) are known to be the cause of sub/infertility. however, the comparisons of potential markers in spermatogenesis and steroidogenesis in dm males have never been elucidated.objective: this study aimed to examine the expressions of tyrosinephosphorylated and steroidogenic acute regulatory (star) proteins in testis of dm mice.materials and methods: fiftysix male c57bl/6 mice were divided into four groups (n = 14/ each): control of mldstz (multiple low doses of streptozotocin), mldstz, control of hfdstz (highfat diet with stz), and hfdstz. mldstz mice (type 1 dm) were intraperitoneally (i.p.) injected with stz at 40 mg/kg bw for five days. hfdstz mice (type 2 dm) received an hfd for 14 days and i.p.induced by stz at 85 mg/kg bw and fed with hfd. at the end of the experiment (days 36 and 72), the expressions of phosphorylated proteins and star were examined.results: tyrosine phosphorylated proteins were localized in late spermatids, luminal fluid, and leydig cells. the intensities of phosphorylated 110, 85, 72, 60, and 55 kdas were lower in the 36 daydm mice. although such intensities were present in both groups, only 85 kda in the mldstz mice was higher in hfd mice at 72 days. star expressions in both groups were decreased than that of the controls.conclusion: decreased expressions of star and tyrosinephosphorylated proteins may be directly involved in low testosterone levels and impaired spermatogenesis. these findings support the notion that both dm types play a role in male infertility.

بیان پروتئین فسفوریله بیضه‌ای در موش‌های با دیابت شیرین تیپ 1 و 2: یک مطالعه تجربی

مقدمه: دیابت شیرین تیپ 1 و 2 (DM) به عنوان علت اختلال در باروری یا ناباروری شناخته می شود. به هر حال مقایسه مارک های بالقوه در اسپرماتوژنر و استروئیدوژنز در مردان مبتلا به DM انجام نشده است.هدف: این مطالعه در نظر دارد که بیان پروتئین های فسفوریله تیروزین و تنظیم کننده مواد استروئیدوژنیک (StAR) را در بیضه موش های DM بررسی کند.موارد و روش ها: 56 موش نر C57BL/6 به چهار گروه تقسیم شدند (هر گروه 14 موش): گروه کنترل با دوزهای متعدد و پایین استرپتوزوسین (MLDSTZ)، گروه MLDSTZ گروه کنترل رژیم با چربی بالا و (HFDSTZ) STZ و گروه HFDSTZ، در گروه MLDSTZ موش های با تیپ DM 2رژیم HFD را برای 14 روز دریافت کردند و STZ به صورت i.p. با دوز mg/kg 85 تجویز شد و با HFD تغذیه شدند. در انتهای مطالعه (روزهای 36 و 72) بیان پروتئین های فسفوریله و StAR بررسی شد.نتایج: پروتئین های فسفوریله تیروزین در انتهای اسپرماتیدها مایع لومینال و سلول های لیدیگ تجمع یافتند. تراکم فسفوریلاسیون 110، 85، 72، 60 و 52 KDas در موش های روز 36 کمتر بود. هر چند این تراکم در هر دو گروه مشاهده شد ولی فقط KDa 85 در موش های MLDSTZ بیشتر از موش های HDF در روز 72 بود. بیان StAR در هر دو گروه نسبت به کنترل ها کاهش یافته بود.نتیجه گیری: کاهش بیان StAR و پروتئین های فسفوریله تیروزین ممکن است که به صورت مستقیم درکاهش سطح تستوسترون و اختلال اسپرماتوژنز موثر باشد. این یافته ها پشتیبان فرضیه نقش هر دو نوع DM در ناباروری مردان می باشد.