the effect of collaborative dialogue on efl learners’ noticing of pragmatic forms

Interlanguage pragmatics has attracted considerable attention in recent years. one strand of interlanguage pragmatics research includes studies comparing the effectiveness of implicit versus explicit teaching on the development of pragmatics. many studies, although inconclusively, have shown the superior effect of explicit teaching of pragmatics, but few have focused on finding ways to improve the implicit teaching of pragmatics. the present study attempted to unfold the effect of collaborative dialogue on the quality of implicit teaching of request (head act and preparator). to this end, 28 participants (19 to 33 years old, intermediate) majoring in english (freshman and junior) were divided into two groups. the experimental group (n=14) had the opportunity to complete the tasks collaboratively and the control group (n=14) were not provided with any specific pragmatic instruction. the instructional procedure included four successive sessions of teaching request in situations where the sociological parameters were systematically varied. for the purpose of data collection, the classes were audio-recorded and a pretest-posttest design for discourse completion task (dct) was adopted. for the purpose of data analysis, target request head acts and preparators were scored and also the audio recordings of classes were transcribed and the process of learning during treatment was checked in detail. the findings indicated that the experimental group outperformed the control group in producing target preparators and head acts. and evidence of noticing the pragmatic forms namely noticing unnoticed forms, noticing the gap, and negotiation of form was observed during the collaborative task. this study suggests that teachers may need to provide learners with the opportunities for collaborative tasks along with input enhancement tasks in order to improve the pragmatic knowledge of the learners.

تاثیر کار گروهی بر میزان توجه دانش آموزان زبان انگلیسی به فرم های منظورشناسی

منظورشناسی بین زبانی اخیرا از توجه بسیار زیادی برخوردار شده است. یکی از شاخه های تحقیقاتی منظورشناسی بین زبانی مقایسه اموزش مستقیم و غیر مستقیم بر رشد منظورشناسی زبان میباشد. بسیاری از این مطالعات نشان دادند که آموزش مستقیم تاثیرگذاری بیشتری خواهد داشت. اما تعداد اندکی به دنبال راههایی برای بهبود آموزش غیر مستقیم گشتند. تحقیق حاضر به دنبال کشف تاثیر کار گروهی بر آموزش غیر مستقیم کنش گفتار درخواست می باشد. بدین منظور28 شرکت کننده به دوگروه تقسیم شدند. گروه آزمایشی (14 نفر) فعالیت را به صورت گروهی انجام داد و گروه کنترل (14نفر) آموزشی نیافت. آموزش شامل چهار جلسه ی آموزش درخواست درشرایطی با پارامترهای مختلف اجتماعی بود. کلاسها ضبط صدا شدند و ازامتحانات پیشین و پسین به شکل فعالیت تکمیل گفتار(DCT) استفاده شد. برای آنالیز داده متغیر های وابسته نمره گذاری و صداهای ضبط شده نوشته شدند و جزئیات یادگیری در طول دوره مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها نشان داد که گروه آزمایشی عملکرد بهتری در تولید head act و preparator داشت و شواهدی از توجه به فرم ظاهری منظورشناسی به چشم میخورد. این شواهد شامل توجه به فرم های نادیده گرفته شده ، توجه به رخنه ی دانشی و بحث و گفتمان راجع به فرم ظاهری می باشد. تحقیق حاضر به معلمین پیشنهاد می کند که به منظور بهبود دانش منظورشناسی دانش آموزان درکنار فعالیت داده تقویت شده، برای آنها فرصت هایی برای کار گروهی نیزفراهم آورند.