بررسی و نقد رویکردهای اثباتی به فلسفه تعلیم و ‌تربیت اسلامی در جمهوری اسلامی ایران

با توجه به ضرورت سامان‌دهی تعلیم و‌ تربیت اسلامی، برخی محققان بر آن شدند کار را از اساس آغاز کنند و نخست «فلسفه تعلیم و‌ تربیت اسلامی» را سامان دهند، اما به دلیل رویکردهای گوناگونی که به «فلسفه»، «رابطه دین و فلسفه»، «منابع معرفت دینی» و غیره، وجود دارد، رویکردهای مختلفی، درباره «فلسفه تعلیم و‌ تربیت اسلامی» به وجود آمده است.بررسی و نقد این رویکردها می‌تواند قوت و ضعف آنها را نشان دهد و به ارایه دیدگاهی جامع‌تر منجر شود. در این نوشتار، چهار رویکرد موجود درباره «فلسفه تعلیم و‌ تربیت اسلامی» در جمهوری اسلامی ایران بررسی و نقد می‌شود و در‌نهایت به این نتیجه خواهد رسید که اولاً، برای تدوین «فلسفه تعلیم و‌ تربیت اسلامی»، باید ماخذ اصلی آن منابع اسلامی (قرآن، سنت و عقل) باشد، اما در‌عین‌حال از علوم عقلی اسلامی، هم از نظر روش و هم از نظر محتوا و نیز از دستاوردهای معتبر تجربی استفاده شود؛ ثانیاً باب تعامل فعال و حقیقت‌جویانه با دیگر مکاتب فکری باز باشد؛ ثالثاً با توجه به میان‌رشته‌ای بودن «فلسفه تعلیم و‌ تربیت اسلامی» برای تدوین آن‌ باید گشودگی روش‌شناختی را در پیش گرفت، اما روش اصلی، روش استنتاجی است که به انحای گوناگون می‌توان از آن استفاده کرد.