تدوین مدل علّی راهبردهای یادگیری بر پایه‌ ادراک از سبک‌های فرزندپروری و سبک‌های تفکر با واسطه‌گری جهت‌گیری‌های مذهبی دانشجویان دختر

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش واسطه‌ای جهت‌گیری‌های مذهبی در رابطه‌ ادراک از سبک‌های فرزندپروری و سبک‌های تفکر با راهبردهای یادگیری صورت پذیرفت. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی است و جامعه‌ آماری شامل تمام دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد بوده است که با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای تعداد 250 دانشجو انتخاب شدند و پرسش‌نامه‌ سبک‌های فرزندپروری بامریند (1967)، جهت‌گیری مذهبی آلپورت و فیگن (1963)، سبک‌های تفکر استرنبرگ و واگنر (1992) و پرسش‌نامه‌ راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پینتریچ و دیگروت (1990) را تکمیل کردند. نتایج نشان داد که از بین سبک‌های تفکر سبک تفکر قضایی و سبک تفکر درونی، و از بین سبک‌های فرزندپروری سبک فرزندپروری مقتدرانه دارای اثر مثبت و معناداری بر راهبردهای یادگیری بودند. سبک تفکر سلسله‌مراتبی دارای اثر منفی و معنادار بر مذهب بیرونی، و سبک تفکر بیرونی دارای اثر مثبت و معنادار بر مذهب درونی بودند. سبک فرزندپروری سهل‌گیرانه اثر مثبت و معناداری بر مذهب بیرونی داشت. همچنین مذهب درونی دارای اثر مثبت و معناداری بر راهبردهای یادگیری بود. نتایج غیرمستقیم مسیرها نشان داد که سبک‌ تفکر بیرونی با واسطه‌گری مذهب درونی می‌تواند بر میزان راهبردهای یادگیری دانشجویان بیفزاید