دلالت‌‌‌های تربیتی مفهوم «ایمان» از منظر ملاصدرا

در بحث رابطه‌ «ایمان با عقل»، دو دیدگاه متضاد وجود دارد: 1. عقل‌گرایی که ایمان را با عقل سازگار می‌داند. 2. ایمان‏گرایی که ایمان را با عقل ناسازگار می‌داند. در این تحقیق، که از نوع مطالعات کیفی است و به روش توصیفی‌ تحلیلی و استنتاجی (الگوی فرانکنا) به نگارش درآمده، پس از تبیین ماهیت «ایمان» از منظر صدرالمتالهین به‌عنوان فیلسوفی عقل‌گرا، که ایمان را معادل حکمت می‌داند، مبانی و اصولی برای تربیت دینی استنباط شده است؛ ازجمله انسان موجودی عاقل و ایمان امری معرفتی است؛ انسان موجودی مختار و ایمان امری اختیاری است؛ ایمان امری مشکّک‌ و ظرفیت‌های ایمانی انسان‌ها متفاوت است؛ انسان موجودی کمال‌طلب و وصول به مراتب عالی ایمان مستلزم استمرار و مداومت بر ایمان و عمل است؛ انسان متمایز از سایر حیوانات و فصل ممیز او ایمان است؛ انسان موجودی است وحدت‌نگر، و عقل و دین باهم توافق و اتحاد دارند. اعتقاد این نوشتار بر این است که با توجه به مبانی و اصول مذکور، می‌توان متربی مومنی تربیت کرد، بدون اینکه تربیت دینی در معرض اتهام تلقین قرار گیرد.