تحلیل و بررسی چگونگی مثبت‌اندیشی و آسیب‌شناسی آن از منظر عقل و دین

«مثبت‌اندیشی و مهندسی فکر»، از جمله مباحث نوینی است که به تبع مباحث روان‌شناسی شناختی در جهان رواج یافته است. پیوند این مقوله با زندگی انسان و سعادت و خوش‌بختی او، تعمق بیشتر در مبانی معرفتی این بحث را می‌طلبد. این پژوهش با توجه به سه رویکرد روان‌شناختی، فلسفی و دینی، به دنبال واکاوی چگونگی و نیازمندی‌های مثبت‌اندیشی است. توجه به اهمیت بعد شناختی انسان در شناخت عقلی و شناخت گرم عاطفی، و کیفیت صحیح بهزیستی ذهنی و در نهایت، پیوند مثبت‌اندیشی با سعادت و خوش‌بختی انسان، گام‌های معرفتی بحث را شکل می‌دهد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که بعد شناختی انسان، در کنار بعد عاطفی و شناخت گرم و در نظر به پارادایم کلی فلسفی و جهان‌بینی دینی و سبک تحلیل فردی و جزیی در حوزه‌ روان‌شناختی، می‌تواند مسیر درست فکر را مهندسی کند تا از این رهگذر، مثبت‌اندیشی حقیقی فرصت طرح بیابد و مشخص شود که این مهم تنها با همپوشانی معرفتی روان‌شناسی، فلسفه و دین میسر می‌شود.