بررسی ارتباط بین خودباوری مدیران پرستاری با رضایتمندی بیماران در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران

زمینه و هدف: خودباوری یک پندار روانشناختی است که در طول دوران رشد در وجود هرکس شکل می‌گیرد و به سادگی و سرعت قابل تغییر نیست. هدف از این مطالعه ارزشیابی خودباوری مدیران پرستاری در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران و رابطه آن با رضایتمندی بیماران بود.روش بررسی: بر طبق یک مطالعه مقطعی، 400 نفر(شامل 200 مدیر پرستاری و 200 بیمار) از بخشهای مختلف بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران مورد مصاحبه قرار گرفتند. با استفاده از پرسشنامه‌های استاندارد، میزان خودباوری مدیران پرستاری و رضایت عمومی بیماران مورد بررسی قرار گرفت. داده‌ها پس از ورود به نرم افزار آماری stata با استفاده از آزمونهای ناپارامتری آنالیز واریانس و ضریب همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و 05/0 > p بعنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته‌ها: از میان 200 مدیر پرستاری مورد مطالعه،‌ 58 نفر(29%) مرد و 142 نفر(71%) زن بودند. میانگین و انحراف معیار امتیاز خودباوری مدیران پرستاری 8/19±9/134 بدست آمد. همچنین از 200 بیمار مورد مطالعه،‌ 81(5/40%) مرد و 118(5/59%) زن بودند. میانگین و انحراف معیار امتیاز رضایت بیماران برابر 2/18±57 بدست آمد که سطح تحصیلات(005/0p=) و وضعیت بیمه(0001/0p < ) بیماران تنها عوامل فردی موثر بر میزان رضایت آنان شناخته شد. در آنالیزهای چندمتغیره،‌ مشخص گردید که خودباوری مدیران پرستاری رابطه عکسی با رضایت بیماران داشته است(04/0p=).نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان داد که مدیران پرستاری زن، نسبت به همکاران مرد خود،‌ خودباوری کمتری دارند. خودباوری مدیران پرستاری باعث کاهش رضایتمندی بیماران می‌گردد.