سامانیان و نیم قرن حاکمیت بر قزوین

از نخستین اعزام سپاهیان سامانی به سوی قزوین و ولایات مرکزی در سال 287  تا آخرین کوشش برای بازپس گیری قزوین در سال 335 نیم قرن طول کشید. سلطه بر قزوین به سه سبب صورت گرفت: بهانه مقابله با تعرض قوای علویان؛ حمایت خلیفه عباسی در سرکوب مخالفان سیاسی، مذهبی و توان جنگی امیر اسماعیل سامانی. بر اثر ضعف داخلی، تسلط بر قزوین تنها با تقویت حاکمان دیلمی دست نشانده ممکن بود. سرداران دیلمی در آغاز موجب تثبیت سامانیان در غرب خراسان و رضایت عباسیان شدند، ولی با گذشت اندک زمانی، همچون مدعیان بر سامانیان و در جامۀ موسسان دولتهای زیاریان و بویهیان سر برآوردند. تقارن میان قدرت یابی دیلمیان و تضعیف سامانیان، سبب ناکامی در استیلا بر قزوین و دیگر نواحی مرکزی ایران بود و دولت سامانیان تا پایان حیات در 395 دیگر بر قزوین دست نیافت. رفتار امیران سامانی با مردم قزوین در تاریخ ایران، نمونه‌ای از مردمسالاری بوده است. در مقاله حاضر به این سوال پاسخ داده می‌شود که تسلط پنجاه ساله سامانیان بر قزوین چه تاثیری بر اوضاع این ناحیه داشت؟

A HalfCentury of Samanid’s Ruling over Qazvin City

Samanid had control of Qazvin since 287 A.H. until the last attempt to recapture Qazvin in 335 A.H. They wanted to have control of this region for three purposes: 1 As a pretext for confronting the Alawites’ forces; 2 to support Caliph Abbasid in suppressing the oppositions 3 the military ability of Ismail Samani. because of the internal vulnerability of the government, it was only possible to strengthen the Daylamites to keep Qazvin under control. In the beginning, they consolidated the Samanids’ power in the west of Khorasan and it was satisfying for the Abbasids. But after a short while, they became politicalmilitary Samanid’s contenders as Ziyarids and Buyids. The coincidence between the Daylamites power and the weakness of the Samanids led to the fall of Qazvin and some other central parts of Iran.  Samanids never recaptured Qazvin until 395 A.H. In this paper we will investigate A halfcentury of Samanid’s Ruling over Qazvin city during which Samanid governed Qazvin democratically.