ارزیابی میزان آسیب‌پذیری معابر شهری و شبکه‌های ارتباطی منطقه 10 شهرداری تهران با رویکرد پدافند غیرعامل

راه‌های ارتباطی، از مهم‌ترین عناصر در افزایش یا کاهش آسیب‌پذیری یک شهر می‌باشند. تعدد مسیرهای دسترسی شهر، بر کاهش میزان آسیب‌پذیری و کاهش تلفات، تاثیر به‌سزایی خواهد داشت. این پژوهش بر آن است تا با استفاده از آمار و اطلاعات موجود در خصوص میزان آسیب‌پذیری معابر شهری منطقه 10 شهرداری تهران، به کنکاش در ارتباط با سطح آسیب‌پذیری بافت شهری به تناسب سلسله‌مراتب شبکه معابر در ارتباط با زلزله از دیدگاه پدافند غیرعامل بپردازد. اصولاً پدافند غیرعامل در شهرها با مراکز ثقل یا آسیب‌پذیر شهرها ارتباط تنگاتنگی داشته و یکی از مهم‌ترین گام‌ها در فرآیند طرح‌ریزی اقدامات دفاع غیرعامل، اولویت‌بندی و طبقه‌بندی اهمیت مراکز ثقل براساس مقادیر و شاخص‌های کمّی و کیفی می باشد. از آن‌جایی که رویکرد مدیریتی و نحوه مقابله با خطر در شهرها بایستی رویکرد پیشگیرانه بوده و نه منفعل، بدین منظور در این پژوهش از رویکرد پدافند غیرعامل استفاده شده است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی می‌باشد و رویکرد حاکم بر این پژوهش، توصیفی- تحلیلی است . روش جمع‌آوری اطلاعات عمدتاً کتابخانه‌ای و با توجه به نوع تحقیق، از مطالعات میدانی (مصاحبه) نیز استفاده شده است؛ همچنین از روش ماتریسی برای بررسی انطباق مکانی منطقه 10 شهرداری تهران با اصول پدافند غیرعامل استفاده گردیده است. آسیب‌پذیری انسانی در برابر زلزله با توجه به انبوهی تراکم جمعیت این منطقه، ساخت‌وسازهای متراکم و نتایج حاصل از روش ماتریسی کارور و نمودار حاصل از آن، در سطح بالایی قرار دارد. پس از تحلیل‌های انجام‌شده بر مبنای روش ماتریسی کارور و ارزیابی کلیه معابر داخل منطقه 10 و نتایجی که نمودارهای (1) تا (9) بیانگر آن بودند، می‌توان به اهمیت معابر موجود در این منطقه پی برده و به بررسی به‌کارگیری اصول پدافند غیرعامل در این معابر پرداخت.